De langdurige pandemiecrisis noodzaakt noodlijdende artiesten tot
streaming performances, kwestie van toch met iets naar buiten te kunnen
komen...wanneer dat kan geeft JAZZEPOES die vaak miniconcerten graag een
luisterend oor, al dan niet met wat korte commentaar, je wordt hieronder
doorgelinkt naar FB én de webpagina van de artiesten alsook naar
de streaming video's (wanneer er geen restricties zijn) ...Geef jij als jazz/blues (of aanverwanten) artiest
ook een streaming concert ? Laat het mij weten en heb ik er tijd voor ,
dan luister ik
graag mee !
P.S. Streaming events liefst
via een youtube of vimeo kanaal, FB streams blijven niet altijd beschikbaar om
nadien nogmaals te bekijken...
Compro Oro's wayward & psychedelic approach to a broad
range of sounds - from ethiojazz to Afro-Cuban, even Western -
gained them a devote fanbase in recent years.
Het is na een wandeling door het prachtige domein van het voormalige
CHATEAU DES FOUGÈRES, het kasteel ‘De Varens’ te Oudenaarde, dat Wim
( TJ Segers - vibrafoon, marimba en keys) met de eigenaar/uitbater?
binnenstapt in de ruimte waar de band intussen al inleidend
‘Soulstice’ staat te spelen, uit een komende, nog titelloos album.
Het is een beetje zoals voorzichtig een weg slaan door een dichte
lianen-jungle al zal het er met de voorstelling van het nieuwe album
deze keer zeker niet zo exotisch aan toe gaan als bij eerdere
releases. Persoonlijk viel ik het meest voor de sound van
‘Transatlantic’ en ‘Bombarda’ want volgende werkjes (‘Suburban
Exotica’ en zeker ‘Simurg’) gingen mij soms nét iets teveel door de
psychedelische bocht. Deze keer gaan we echter meer de Americana
tour op en dat bevalt me ! Robbe Kieckens zie ik hier niet meer
terug op de percussie, daar staat nu Falk Schrauwen voor en Mattias
Geernaert ruilde voor Matthias Debusschere aan bas. De vaste kern is
gebleven met Wim die eveneens voor de meeste composities tekent,
Frederik Van den Berghe op de warme drums en de bijzondere gitarist
Bart Vervaeck die naast soms stunning gitaarwerk ook al es een
compositie bijdraagt. ‘The Lower Ninth’, wat vervolgt , houdt het
ook wat rustig aan de start maar zou zo’n nummer van Bart kunnen
wezen want hier heeft de gitaar het meeste woorden.
‘Bitcoins’(klinkt je bekend, niet ?), het volgende nummer, is nu es
niet een opdringerige mail om je aan te zetten je in financieel
avontuur te storten, iets wat dagdagelijks mijn mailbox spamt !,
maar is wél een gedreven song die de zaak hier gaat versnellen en je
meesleept in een kort maar gedreven stuk.’Lament’ daarentegen valt
dan terug op een paardenstap-rhythm en met een tik tegen de
cowboyhoed wordt dat wat rustig rondkijken terwijl er toch ook weer
wat digitale geluidjes je om de oren vliegen. Variatie troef dus
want ‘Dungeon’ duikt dan weer af in meer duistere oorden en dat op
een roetsjbaan van excitement ! Ik noteer hierbij ‘marimba’ en
‘lapsteel’.Het zijn die ongewone combinaties van instrumenten en mix
van stijlen die er weer es wat anders van maken en de sound van
Compro Oro zo typeert .’ Kayak’ mag dan deze voorstelling afsluiten,
een gezellige deun is dat die al naar vakantie doet verlangen. Wim
bespeelt hier weer de keys wat die al meer doet dan dat-ie de
marimba aanslaat. Dat betekent dat Compro Oro hier zowaar
afdwaalt van het latin pad en deze keer duidelijk een afslag maakt
naar de Twang American freeway, noemen we het dan maar ‘Twang
Jazz’?…
Her wonderful voice and disarming lockdown-covers made Naima
Joris the virtual BelPop sensation of this past year. The ideal
stepping-stone to her debut EP, on which she sings her way
through the loss of her sister. The singles ‘Bellybutton’ and
‘Soon’ go right to the bone.
Together with Niels Van Heertum (euphonium and trumpet), bassist
Lara Rosseel, Vitja Pauwels on guitar and Tijl Piryns on drums,
she gives us music that reflects the musings of her soul.
..Nadat we ze begin dit jaar nog zagen aantreden op het
Brussels
Jazz Festival, dus nog voor het verschijnen van haar eerste,
titelloze EP en na haar recente verschijning in ‘De Zevende Dag’
verleden zondag, slechts geflankeerd door bassiste Lara Rosseel en
gitarist Vitja Pauwels, zien we ze vanavond alweer, dit keer mét
volledige band én op het podium van de welbekende Brusselse AB
muziektempel nog wel want deze ster schijnt gauw steeds maar hoger
aan het firmament, het hemelgewelf waartegen zij haar soudades (zal
ik het maar noemen) met veel innemende overtuiging ten gehore
brengt. Van start gaan we met een erg mooie opener met die
schreiende gitaar van Vitja en een mooie baslijn van Lara, ik
veronderstel met ‘Soon’, waarmee de EP ook opent? Het euphonium van
Niels (Van Heertum) legt daar sfeervolle accenten bij. Een mooie
start is dat en ik heb hier meteen een beter gevoel bij dan bij het
Brussels Jazz Festival concert van Januari…’And It’s Supposed To Be
love’ van Abbey Lincoln komt hierna met aangrijpende tonen uit de
sopraansax. Een nummer dat op het einde de duisternis intreedt als
het ware vooraleer we een eerste stuk horen van de Kaapverdische
Cesaria Évoria en da’s gedrenkt in een zwoelere weemoed, een gevoel
dat Naima benadrukt op de sopraansax, het instrument (maar dat
schreef ik hier nog al wel) dat haar het beste ligt, al zal zij
tijdens het concert ook zowel de keys als de gitaar als even de
bongo’s bespelen. Naima heeft er vanavond duidelijk zin in,
glimlacht meermaals ondanks de tristesse dat de nummers in zich
dragen en voelt zich prima met haar band, da’s wel zeer duidelijk,
en gaat dan door naar misschien het beste nummer van de EP ook : ‘My
Home’, met tekst van haar betreurde zus Saskia. Nog meer dramatiek
daarna krijgen we in een nummer waarbij Tijl (Piryn, drums) de toms
geselt met percussiedingetjes en dat komt over als ware het
zweepslagen, qua sfeerzetting van zelfkastijding kan dat tellen !
Intussen vertoont het klankspoor hier al een tijdje wat korte
netwerkglitches, een euvel dat er bij latere herbeluistering
gelukkig niet meer bijzit. De live-commentaren worden intussen zwaar
gespamd door fake videolinks, erg storend is dat en de
kijkers/luisteraars reageren daar dan ook terecht op, klik hier
vooral niet op ! Die commentaren zijn anders heel lovend hoor en
liefdevolle like-icoontjes fladderen daar constant doorheen :
(‘betoverend,bezwerend gezang,.’met de
voluptueuze diepgang van een cello’ merkt iemand op en da’s
mooi gezegd want Naima zingt met de ware doorleefdheid van iemand
waar zij eigenlijk nog veel te jong voor is, it’s magic !...een
volgend donker nummer vindt z’n besluit met het geroffel op de drums
van Tijl, iets waarmee zij haar concert op het Brussels Jazz
Festival mee afsloot. Niet nu dus want gelukkig rest er nog meer dan
tijd voor de intussen 459 virtuele maar wel zéér enthousiaste fans
vanavond op het web ! Je zag hun aantal gaandeweg groeien naarmate
het concert vorderde…niet eerder meegemaakt tijdens deze streaming
session reeks…een fenomeen ! Wat later krijgen we een nieuw nummer,
een trage ‘lockdown wals’, zoals Naima het zelf benoemt en die zou
mogelijks ‘Inside Out’ als titel kunnen meekrijgen. Volgt nog het
van haar al bekende ‘Sodade’, origineel is dat van Cesaria Évoria en
da’s Naima op het lijf geschreven, weten we intussen….de lichten
dimmen daarna en het wordt dan even onduidelijk…’is’t gedaan..of
?..oppert Naima maar wellicht is iedereen blij met de bis
‘Cucurrucucu Paloma’ die toch nog volgt en een nummer is dat
iedereen nog kan kennen van Nana Mouskouri want ik meen dat het die
versie was die we vroeger nogal al es op de radio of televisie
hoorden. Naima en haar band maken er nu een ware up to date, 21
-eeuwse versie van, van deze Mexican Huapang song van Tomás Mendéz
uit 1954, met zelfs wat elektronische geluidjes in the back en da’s
mooi gedaan !
Meteen zitten we daarbij aan het finale einde van een aangrijpend
concert…Alleen rond je dat niet af met ‘Dank U…internet, AB, de
overheid…ik weet niet’…aan bind en eindteksten dient dus nog wat
gesleuteld maar dat komt wel goed, geef het wat tijd….
Geflankeerd door 3 van mijn beste vrienden en tevens ook de
ritmesectie van mijn dromen brengen we een greep uit ons
repertoire van de afgelopen jaren.
..Marjan Van Rompay had ik al wel zien zitten onlangs , in het
gezelschap van de
Q-Some Big Band en daar was ik oprecht weg van,
als liefhebber van Big Bands, maar dat las je hier misschien al?
Marjan met haar eigen setup, dat zal geleden zijn van het
JaZZZolderse concert in 2015, toen ze haar tweede album ‘Comfort,
Solace & Peace’ kwam voor te stellen en het is vooral uit dat album
dat we vandaag wat stukken mogen horen, Geen Thomas Decock op gitaar
deze keer maar de veelgevraagde sideman Tim Finoulst horen we op
gitaar en een enkele keer op lapsteel en da’s dan anders…’Made by
Marjanos’ komt zo stilletjes binnen sluipen maar wint gauw aan
kracht en iets herinnert me ,al is het eventjes dan maar, aan Grover
Washington Jr.en dat zal nog al es gebeuren tijdens dit concert, ‘t
zal de sound van de altsax zijn misschien ?…De reverb van Tim’s
gitaar voegt er iets exotisch aan toe. Zacht verhalend loopt ‘Soo &
Liz’ dan verder in ‘April Waltz’ en die nummers zijn nieuw
veronderstel ik, vind ik niet op de tracklist van eersteling
‘Silhouette’,
wat ik trouwens een bijzonder mooi debuutalbum vond,
en van ‘Comfort…’ weet en vind ik dat nergens terug, de website van
Marjan vermeldt enkel wat contactgegevens en helaas nikske
albuminfo….Innemende solopartijen van zowel Marjan als Tim en deze
zachtaardige wals eindigt bovendien erg mooi ook !’ Long Sleeves’,
met Tim op de lapsteel wordt daarna wat mijmeren en Jonas strijkt
daarbij de bas…toch wat opletten met die lapsteel want ’t wordt gauw
een ‘tearjerker’ ook maar ’t is gelukkig een kort stukje
maar….’Comfort, Solace & Peace ‘ neemt je dan aan de hand voor een
meeslepend ritme dat wat twijfelend dan toch z’n gang gaat en na een
tijdje pas echt lijkt op dreef te komen. Toon (Van Dionant) laat
voor het eerst nadrukkelijk van zich horen en de drums spreken.
Keigoeie drummer maar dat wisten we al wel….’Where the Heart is’
vinden we ook op het tweede album terug en Tim stort daarin
overvloedig zijn hart uit lijkt het wel in deze meeslepende melodie.
..en dan gaan we al naar het einde toe met ‘Brotherhood’ waarbij
Jonas voor de inleiding zorgt maar Marjan met haar lichtvoetige spel
toch met de meeste punten gaat lopen, al dingt Tim ook nog mee naar
deze eer…Het beeld fade uit en dan is het concertje gedaan, oooohh…
het verrast je toch nog !...aangekondigd als ‘première’ verwachtte
ik mij vanavond mogelijks aan de voorstelling van een komend album
al werd dat zo niet aangekondigd al kon dat best hoor… het is
intussen alweer van 2015 geleden, de ‘Comfort’ CD maar niet dus, we
horen dat later dan nog wel…..
Livestream concert vanuit Closed Session Recording Studio, de
studio waar Guy Verlinde zijn albums opneemt. Guy laat zich
bijstaan door Oliver Vander Bauwede en Nils De Caster.
In samenwerking met de Culturele Activiteitenpremie van de
Vlaamse Overheid.
...‘Blues blows my fuse and Jazz is my lass’ gaat hier de JAZZEPOES
slogan al jaren al gaat die vlieger niet meer zo hoog op als in den beginne,
toen JAZZEPOES.be nog JASSEPOES.com was maar da’s intussen eigen
vaderlandse muziekgeschiedenis en daar ga ik verder hier ook niet
over beginnen uitweiden want dan wordt dit stukje weer veel te lang
! Guy Verlinde, ooit on stage als ‘Lightnin’ Guy’ maakt daar voor
een stukje ook deel van uit want met dit onmiskenbare Gentse talent
had ik ooit, naar aanleiding van een artikel dat ik schreef, nog een
gesprek over zijn rol als redder van de Belgische Blues want daar
was ik toen nog bijlange niet zo van overtuigd omdat dat opzet wat
was gedrenkt in pop ook, als ik mij goed herinner….Afin, zovele
jaren geleden is dat en de man heeft zich intussen méér dan bewezen,
nationaal en internationaal, sla er zijn biografie
op z’n
website maar es op na ! Een eigen recensie van het album ‘Live
from the Heart’ uit 2009 bleef hier unpublished in die tijd wegens
een geschil met het Parsifal label en dat album werd ook uit de
running genomen... Da’s spijtig want andere schrijfsels vind ik niet
meer terug al herinner ik mij nog zeer goed het puike album ‘plays
Hound Dog Taylor’ waarmee ik ‘m live én in grote vorm bezig
zag in The Borderline in Diest…Steeds echter zag ik ‘m met een
‘electric band’, hetzij met z’n Mighty Gators, hetzij met The
Houserockers, nooit eerder zag ik ‘m akoestisch solo bezig of in een
triobezetting zoals vanavond, dus give it to me guys, ik ben er
klaar voor ! Naast Guy vinden we oud en nieuw talent : links (op het
scherm) zit Nils De Caster (Roland, Bruno De Neckere, Broken Circle
Bluegrass Band,… ouwe rot in’t vak dus en die begeleidt Guy vanavond
zowel op lapsteel, banjo als op fiddle . Tegenover Nils zit dan het
jonge talent : Olivier Vander Bauwede en da’s er eentje vanuit de
Gentse Mississippi blues-scène en die zal de bluesharp aanblazen. In
die intieme setting en sfeer van de Closed Session Studio van
Roeselare én met een superb geluid gaan we van start en laten we
meteen ook het verleden achter ons met ‘All is Forgiven’, gevolgd
door ‘Got to Let Go’ en dat komt daar gepast achter met Olivier op
de mature chromatische harmonica. Volgt een countrydeun waarbij ik
een footstomp mis dus tik ik zelf de vloer maar aan met m’n sloffen.
Die footstomp ga ik nog wel meer missen zoals wat later op ‘I Shall
not be Moved’, een original van Mississippi John Hurt. Good times
intussen met een instrumental ook waar je wat verloren thuis op
verder host, lekkere klanken uit de dobro en de happy smoelschuiver,
yeah ! Guy praat tussendoor de nummers alleraardigst aan mekaar,
zingt ook erg goed en eert family & friends in ‘Sacred Ground’. Met
‘Solitude in Grace’ gaat-ie ook wat de persoonlijke toer op, een
verhaal met wat tristesse in is dat en de mondharmonica mocht daar
mijns inziens wat meer bij 'bleiten'ook. Het is op die gevoelige
nummers dat de camerabewegingen echt beginnen te irriteren nu en er
komen vanuit het virtuele publiek (zo’n 68 man (and women :-) ) ook
opmerkingen want het beeld staat nooit eens gewoon stil, wat is daar
mis mee tegenwoordig? Je ziet dat wel meer hoor, op die streaming
events…overdadige en ongepaste beweging en hier is het
camerastandpunt daarbij ook telkens wat laag, je ziet bijna nooit es
wat meer dan halve hoofden !…Tijd voor wat positiviteit dan, vind
Guy en zei John Lee Hooker dat ook niet ooit : ‘ ‘The Blues is a
Healer’ ? ‘Ain’t Nobody Gonna Hold Me Down’ is daarbij dus een
vrolijke opkikker waarbij je gaat verlangen naar warme terrassen en
happy people in de komende zomer. En dan volgen nog 2
‘speciallekes’. Guy waagt zich aan de cover ‘Blind Willie McTell’
van z’n grote idool Bob Dylan, erg geslaagd lijkt dat, in his own
way, en brengt daarna z’n nieuwe singel’
K Zien Ier Voe Joen’ in ’t Westvlaams en die singel vind ik nu
es écht prachtig zie, ’t is een Dixieland versie van de akoestische
blues dat-ie nu brengt in trio en die song gaat intussen al virtueel
de halve wereld rond…UK, Ierland…radio Brazil !...Terecht een hit
maar met te weinig airplay op de nationale radio, begrijpe wie dat
kan ! En dan is het uur al vol, a happy hour wat mij betreft en
afrekenen doen we met de ‘Reckoning Blues’ én in de virtuele hoed...
Mooi zo !..
6- ..14/5/2021 ?
Les Chroniques de l'Inutile (online)
In samenwerking met el
NEGOCITO Records en dankzij steun van de Vlaamse
Gemeenschap kon de Lokerse Jazzklub toch nog een
alternatief vinden voor het concert van Les
Chroniques de l'Inutile: een promofilm voor de
nieuwe cd die er komende maanden aankomt. De opname
vond Corona-proof plaats in de Minard te Gent.
FB live stream no longer available
…aangekondigd als een online streaming concert dat
doorging op 6 mei om 21 uur maar beschikbaar bleef
gedurende 7 dagen (t/m 14 Mei 00:00 hr. besluit ik
om dinsdag 11 Mei het concertje te genieten. Het zou
voor mij een kennismaking worden want ik zag deze
band nog niet eerder…
...’start avontuurlijk, speels en vrolijk waar
de percussie van Jens Bouttery voor tekent.' Erik
Bogaerts op sax wandelt daar goedgemutst tussendoor'….en
dat was het dan !..De aftiteling en eindgeneriek
volgt en gedaan is het ! …Blijkbaar is het ganse
concert niet ( meer) beschikbaar en kan je’t
blijkbaar na de opening night dus ook niet meer
(her)bekijken ??…het was al zoeken naar een link
naar de video ook en noch de organisator, noch het
label (El Negocito Records) geven meer info op hun
websites. Helaas dus en ik hoop deze band ooit later
dan nog wel es live te kunnen terughoren want het
korte stukje dat ik nog net meekreeg leek me anders
wel veelbelovend, een 'misser' dus deze keer…
FB live stream possibly no longer available try this one(from 9'39'' on)
..Happy International Jazz Day !
Jelle Van Giel is een kanjer van een drummer ! In
2015 zag ik ‘m voor het eerst in het gezelschap van
Ingrid Weetjens’ Ruby project en ik noteerde toen al
:’ een jongen die je in 't oog moet houden,
doorbrekend talent !’ Dat bleek zeker zo te wezen
want z’n eerste album ‘Songs for Everyone' uit dat
eigenste jaar bleek dat met succes te bevestigen.
Blijkt er intussen nog een tweede CD te zijn geweest
‘The Journey' (die’k blijkbaar gemist heb onderweg)
en nu staat de derde er ook alweer aan te komen,
‘The Third Story’ gaat die heten en vanuit de
historische Jet Studios te Koekelberg krijgen we
vanavond al een eerste kennismaking daaruit. Eigen
composities weerom , met de vinger op de tijdsgeest
en ‘Pandemica’ zal me meteen komen inpakken ook,
smoothly en meeslepend…Het zal zich nestelen bij de
nummers die mij het meest aanspreken met een zeer
bedrijvige Jelle, apart zetelend in het
drummers-opname hok. Sterk nummer, alleen vind ik de
reverb op de keys van Bram (Weijters) wat te zwaar
wegen hier. ‘Tilicim' gaat daar beheerst vertellend,
ja zelfs wat lieflijk achteraan met die lapsteel van
veelgevraagd en graag gezien gitarist Tim Finoulst.
Een fijne baspartij van Janos Bruneel zit er ook bij
in dit lyrische nummer waar het vuur met wat
blaaspartijen wat wordt opgestookt en ook de gitaar
zich meer gaat uitspreken, zelfs aan het wahwahen
gaat ! Het nummer krijgt hierdoor toch wat ballen en
dynamiek mee. Want ‘Third Story’, het titelnummer
van de te verschijnen CD, laat een treintje zacht
door het landschap stomen…niks opmerkelijks onderweg
en ik geef het een voorzichtig 'just nice’
mee…Changing moods blijkt want ‘Crazy Together’
start daarna solo op de basklarinet van Tom
Bourgeois en tekent voor melancholie, een tristesse
die toch wat doorbloeit in het verdere verloop van
de song en in het bijvallen door de band. Ik noteer
hierbij een zeer mooie trompetsolo, eigenlijk bugel,
door Thomas Mayade, en da’s een kennismaking voor
mij, te onthouden want die komt in het verdere
verloop van het concert ook nog te schitteren ! Bram
slaat dan ook aan het mijmeren op de Rhodes en weer
vind ik het hierbij wat teveel reverb hebben, dat
geeft een bepaalde stemming die men beoogt, denk ik,
maar toch…’Comes Sun’ start vervolgens met de tenor
van Egor Doubay en is als het ontwaken met de zon op
je Oostelijk georiënteerde terras…kopje tea, my dear
?...er is geen haast bij vandaag en vergeef me
asjeblief tijdens de voorstelling het gaapicoontje
da’k er bij zette tijdens het concert want ’t is
toch een gaapsong ook en daar mogen de mooie soli
niks aan verhelpen, ook de lapsteel van Tim laat de
song in wolligheid wegzinken…Tijd dat Tram 6,
‘Christiana’ er dan aankomt en dan laten we die tram
maar gauw achter ook om met de kap naar beneden
verder te gaan cruisen in de convertible, into the
Californean breeze (maar dat kan evengoed tussen de
Brabantse akkers wezen)…De opgemerkte trompetsolo
schept wat excitement in between…en dan zitten we al
een uur verder om met ‘The Internet Is my Mentor’ te
eindigen. Dat gaat zowaar funky, staat wat in
kontrast met het voorgaande en is daarom niet echt
een referentie voor het geheel maar ik kan dit best
smaken, het zet me in beweging en de tenor van Egor
gaat er best bij ! Succes dus Jelle en guys met
‘Third Story !...
28/4/2021
Alleen al voor H A S T en Bestiaal mis je deze live-stream
uiteraard niet, maar dé blikvanger is de unieke samenwerking
tussen Skordatura, Jozef Dumoulin en Mâäk. De eerste wordt al
eens dezelfde bandeloosheid als Battles (experimentele rockgroep
NY? ) toegedicht - en terecht - maar het kwartet haalde de
mosterd in feite voor een stuk bij Mâäk.
Zet die twee dus bij elkaar en voeg er daarnaast ook nog de
keyboards van Jozef Dumoulin aan toe, en je krijgt niet zozeer
vuurwerk dan wel de ontploffing van een vuurwerkfabriek.
live stream available until 30 APR, 9 P.M. try HERE
…je weet ongeveer wat je mag verwachten met de aangekondigde
artiesten : zwaar rockgetinte avant garde jazz , muzikaal zéér juist
maar met experimentele toetsen, dus wees open minded zoals m’n
T-shirt met Zappa slogan dat ook zegt : ‘A mind is like a parachute,
it doesnt work if it’s not open’… Lies Steppe, de alom aanwezige
KLARA presentatrice tijdens de vele streaming concerten die ik al
zag zal ons door de voorstelling leiden, een Solidude Records label
night als het ware en het is HAST die met ‘Tuffe’, een stevig potje
jazzrock dat komt uit de laatste ‘Ubi Sunt’ EP, de spits mag
afbijten. (Hier en daar vind je links in deze tekst die naar eerdere
recensies van mij doorverwijzen. ) HAST mag
er wel wezen, met Rob Banken op de sax , Cyrille Obermüller op de
contrabas, een formidabele Roeland Celis op gitaar, bijgestaan door
Artan Buleshkaj ,aan de ritmegitaar en een zeer alerte Elias
Devoldere op drums, I love this band ! Skordatura, vanavond in
achtvorm want bijgestaan door Mâäk en Jozef Dumoulin pompen met
‘Golfslag, toverstaf’ daarop dan wel verder maar daarbij wordt het
ook meteen wat experimenteler en wat dwalen in space ook met de keys
en geluidjes van Jozef aan de Fender Rhodes en allerlei elektronica.
Eind 2022 zou een album verschijnen van deze samenwerking, dus dat
wordt nog even wachten daarop. We zullen later in het programma nog
meer mogen horen maar vervolgen doet HAST nu met ‘Trismosin’, heavy
progrock en als het ware met mokerslagen gesmeed voordat het op wat
mijmeren terug valt. Op een loopje volgt dan ‘Cursin’ a Tree’ van
het trio
Bestiaal maar dan wel met Cyrille van daarnet op de bas. Op de
te komen nieuwe CD ‘Het Deert’ waar dan nu ‘ Het Deert, part1’ wordt
ingezet zullen trouwens nog andere gast bassisten aangetrokken
worden. Dit ‘Part 1’ deint aan en uit nu in een zware gitaarsound
die af en toe komt aanzwellen.…en ’t gaat vooruit ook !... ‘I lost
Steve at the Dinner Party’ komt daarna log binnenschuifelen met
Massot en de zijnen terwijl ook Bestiaal duidelijk aanwezig blijft
met Sebastiaan Vekeman aan de pittige drums maar de blazerssectie
van Mâäk (Laurent Blondiau (trompet) en leader, Michel Massot
(tuba), Jeroen Van Herzeele en Gregoire Tirtiaux (saxen) staat wel
degelijk en duidelijk op de voorgrond ! Het is als het
binnenschrijden van een overwinnend leger maar veel tijd heb je niet
hier om alles te overdenken want dan komt trio Bestiaal alweer
alleen aan de beurt met die toch wel bijzondere gitarist Jakob
Haghebaert en de ‘Winterse Voorakker’ mag dan wel vrij complex
klinken, toch heeft het stuk ook een duidelijke
structuur.Persoonlijk ben ik echter het meest aangetrokken door de
lekkere deunen van HAST en hun ‘Photonic, ook uit de laatste EP mag
er nu naadloos achter schuiven en die heeft zeker zo’n zware sound
als de gitaar van Roeland komt bijkleuren. Skordatura, Mâäk en Jozef
Dumoulin mogen het feestje dan finaal afsluiten, een grande finale
door vakvolk ! Mij lijkt dit concert alweer uit te draaien op een
succes (al zag ik dat er niet echt veel virtuele toeschouwers
aanwezig waren, een 52 tal maximum-maar da’s zowat het gemiddelde
aantal bij de meeste streaming events, laat ons maar weer gauw live
gaan !)
De stream blijft te bekijken tot 30 April, 21 hr.
20/4/2021
werkplaats 'peeping' walter
Eve Beuvens Tri(w)o(rds) with Lynn Cassiers and
Lennart Heyndels
FB live stream possibly no longer available try this one
...het is met de aangestreken bas van
Lennart(Heyndels) dat Eve Beuvens’
Tri(w)o(rds) vanavond in de huiskamer komt binnen
vallen. Ze is er zeer welkom na
haar vorig streaming concert ook maar het is
toch wat uitkijken naar deze formatie want Lynn Cassiers (vocals, voices, electronics en geluidjes)
gaat vooral voor de vrije expressie en wie weet wat
dat geeft?...De vrije geluiden aan de start
ontwikkelen zich echter gauw tot een song met
lieflijk gezang van Lynn die tekst brengt gedurende
wat nummers van Amerkaanse schrijvers, dichters die
in het verleden wat Pulitzer prijzen wonnen ook. Ik
noteerde ‘One Afternoon On A Hill’ van Edna
St.Vincent Millay, het nummer aan de start en ook
nog ‘Fire and Ice’ en ‘A Minor Bird’ van Robert
Frost .Dat Lynn’s stemmetje daarbij soms vanuit een
heel andere dimensie komt aanwaaien, wat
sprookjesachtig of mystiek, met bubbelgeluidjes, met
voice distortion, het maakt niet uit, het gaat
vloeiend samen in de composities waarvoor Eve
telkens muzikaal tekent. Soms gaat Eve daarbij een
heel eind alleen in een verhaal op de toetsen zoal
in ‘Gleiss Fünf’ alvorens dat verhaal zich dan
verder slingert in voices en Lennart die dat gepast
bijstrijkt op de contrabas. ‘A Minor Bird’ is dan
vrolijker, draagt meer een jazzsignatuur door het
samenspel van de walking bass en de piano en toch
zijn daar ook weer die opmerkelijke elektronische
voices van Lynn, de belletjes en echoes…Soms nijgt
het geheel daarbij naar iets met een liturgische
smaak en dan komt
de alpenweide uit het duoconcertje van Lynn en Nabou
me toch weer even voor de geest en denk ik daarbij
aan sprookjes voor verloren zielen, ach, die
fantasie van mij toch hé?... Lennart stort zich
graag bij in de sfeer en het zijn vooral hij en Eve
die de voeten daarbij op de grond houden. Mijn
voorkeur volgt pas op het laatst met een compositie
van Eve en ‘Jean ‘ krijgt door het hemelse pianospel
van Eve iets verheven(d)s, een ferme afsluiter was
dat ! Dit was in de ware zin van het woord alweer
een ‘buitengewoon’ concert dat me meer boeide dan ik
aanvankelijk gedacht had dat het zou doen waaruit
blijkt dat dit trio een combinatie vormde die
werkte, dat was wel zeer duidelijk en bravo
daarvoor. Oprecht geslaagd !......
18/4/2021
dre pallemaerts seva
..…het was niet de beste stream aan de start , that’s for sure !
eerst kwam er om 18:30 een bericht dat de stream al was gestart,
daar waar het concert aangekondigd stond om 19:00 hr. ??, dan weer
bleek dat om een niet correcte videolink te gaan, dezelfde als die
ook meegegeven werd in de mail die je eerder kreeg indien je het
concert wou meemaken. Afin, het werd dus wat neuzen in de youtube
streams om 19:00hr. alvorens ik ‘m had gevonden en toen bleek het
concert al 10 minuten bezig…Gelukkig maar is de stream nog steeds
online zodat ik ‘m in goede orde én volledig kon zien
maandagvoormiddag. Want Dré’s Seva project zag ik nog niet eerder al
zag ik ‘m wel meermaals de laatste jaren in allerhande projecten van
anderen….Met een heel andere bezetting van het Seva project dan
voorheen en met allemaal bekende deelnemers gaan we van start met
‘Jazz@tHome’ en dat zulks een verwijzing kan zijn naar het Mechels
Festival waar ook Dré een aantal keer bij hem thuis inviteerde, dat
kan best! Het swingt meteen en er is daarbij ook al direct ruimte
voor improviserende solo’s van Ben (Sluijs : altsax en dwarsfluit),
Bo (Van Der Werf : baritonsax) en Bram (De Looze: piano). Zachter en
intiemer wordt het daarna op ‘Lord Ganesha’ en da’s er ook eentje
vanuit het ‘Winter’ album uit 2018. Da’s de wandeling met onze
winterlaarzen aan. Veel meer ‘inner city’ borduurt ‘Karma’ daarop
verder en het blijft er rustig bij al steken we onze voeten daarvoor
eerst wel in ander schoeisel. De laarzen van daarnet gaan uit om
plaats te maken voor de shiny shoes van the clublife. Innemende soli
zijn er daar weer bij van o.a. Bo en Bram en ook Lennart (Heyndels:
contrabas) palmt mij helemaal in met een sterke snarensolo ! Dit
‘Karma’ kan je ook nog kennen uit het
Pan Harmonie album van 2007 en daar schreef ik later ook nog een
stukje over….’Vairaga’ is daarna eerder overdenkend, spiritueel en
mystiek zelfs en we weten intussen dat zulks Dré wel ligt (zie ook ’
21
Emanations’ van Octurn uit 2006. Terug naar de ‘real’ world
daarna, al is dat dan voor een stuk ook die van Joni Mitchell met
haar ‘Roses Blue’ dat heel mooi en volledig in eenzelfde sfeer
gebracht wordt dan het origineel. We blijven dan wat sfeer scheppen
met ‘Where was I’ dat wat melancholie oproept, een uitloper van deze
wel erg lange Corona-winter? En leuk is dan toch dat we nog wat
feestelijk daarna gaan afsluiten met ‘Bela Monte’, een vrolijk
nummer dat warm aanvoelt en de hoop op vrijheid aanscherpt. Dré, de
‘vader van alle drummers’ is heel de tijd van het concert erg beweeglijk
bezig, strelend en zalvend, een tik op de vellen waar dat moet en
heeft, zo meen ik, binnenkort weer een album klaar waar het
verlangend naar uitkijken is !
14/4/2021
pannonica
...‘Pannonica’ was normaliter een voorstelling die’k verleden jaar
Maart al zou gezien hebben in de hometownse JaZZZolder maar dat kwam
er daar om de bekende reden niet meer van want dat was nu nét het
moment dat de cultuursector op slot ging zie ! Nu echter lijkt het
een zeer geschikt moment om vanuit de bureaustoel mee te kijken naar
het verhaal van de ‘bebop’ of’ jazzbarones’ en dat vanuit één van ons
meest unieke jazzkroegen in België,
‘L Archiduc’, in Brussel, waar ,
naar ik meen, nog steeds de piano van de toenmalige eigenaar en
Jazzmonument Stan Brenders te bespelen staat. Wij komen er binnen
wanneer het combo al uitnodigend staat te swingen en de flamboyante
Kathleen Annie Pannonica Rothschild , gespeeld door de
multigedisciplineerde Prisca Heylbroeck even later ook het
etablissement zal binnentreden. Zij zal heel inlevend uittreksels
komen te vertellen uit het ongewone leven van een madame die de
keurige societyregels van toen aan haar laars lapt en de vrijheid
verkiest boven het keurslijf dat haar adellijke familie haar al had
voorzien. Ondertussen zal het combo, een trio piano-bas-drums en mij
eerder onbekend (Samuel Cooremans (piano), Griet Grypdonck
(contrabas) en Damián Alvarez-Castro (drums) het verhaal
onderstrepen met aan Pannonica, de nachtvlinder en dus eigenlijk een
mot, opgedragen songs. De gepast adellijke August Förster piano zal
daarbij misschien wat ‘droog’ klinken maar het trio zelf is zeer te
smaken met ‘Round Midnight’ aan de start, een Thelonious Monk nummer
dat ik eigenlijk eerder aan Miles toeschreef maar ’t is wel degelijk
een Monk nummer, al was er bij het uitbrengen van het nummer toen
(1944) ook al een controverse met Cootie Williams…De verhalen van
‘Nica’ gaan vanuit haar jeugd, het handjes schudden met historische
figuren als Churchill en Einstein en wat familiegeschiedenis met
mooiere herinneringen aan papa dan als aan mama en het verhaal van
de Family blues, de zelfmoord van haar vader, over haar kennismaking
met haar toekomstige echtgenoot, het contrast tussen haar
excentrieke eigenheid en haar punctuele man naar haar uiteindelijke
scheiding toe en de verhuis naar New York, waar zij jaren in een
suite van het Stanhope Hotel zou verblijven, tussen haar geliefde
jazzcats, de bebop incrowd die moest vechten om te blijven bestaan
in het toen nog zeer racistische Amerika…. Daar in de suite zou
Charlie ‘Bird’ Parker in 1955 voor de TV uiteindelijk bezwijken aan
een teveel aan vanalles en daar werd ze toen buitengezet door het
management dat toen al méér dan genoeg had van haar excessen . Zij
verhuist dan voor even naar het Bolivar hotel waar Monk z’n ‘Ba-lue
Bolivar Ba-lues-are’ zou voor schrijven om dan uiteindelijk een huis
te kopen in New Jersey dat zou bekend worden als ‘Catville’ omdat ze
daar zou gewoond hebben met haar 306 katten, allen genoemd naar haar
favoriete jazzvriend/muzikanten. Intussen passeren ‘Nica’s Dream’
(Horace Silver), ‘Nica Steps Out’ (Kenny Burrell) en ook nog ‘Nica’
(Sonny Clark). Pannonica schenkt zich intussen bij het vertellen
graag bij vanuit een zakflacon die schuil gaat in het dikke boek dat
ze bij zich draagt en je merkt dat het verhaal zich vooral toelegt
op de bijzondere relatie die zij met Monk had, een wonderlijke
vriendschap die haar voor even zelfs achter de tralies bracht na het
onderscheppen van wat Marihuana dat de politie vond bij een
verplichte stop van haar blauwe Bentley in een trip naar
Maryland toe met Monk. De drie jaar celstraf die ze daarvoor kreeg
ontliep ze nog dank zij het fortuin van haar familie en haar
vrijspraak na procedurefouten.
Monk zou uiteindelijk uitdoven en sterven in de armen van Nellie
Smith, zijn vrouw, maar wel degelijk dus overlijden in het huis van Nica ,
bij de twee vrouwen waarvan die ooit zei: ‘Nellie is my black bitch,
Pannonica is my white bitch’.Kan het dan ook anders dan dat deze
innemende muzikale voorstelling zou eindigen met ‘Monk’s Pannonica’?
Mooi gedaan hoor !...
