...It’s a family thing…althans wat betreft een deel van de ritmesectie met vader Piet Verbist, de welbekende en gesmaakte bassist, leeftijd ons zo niet bekend en daar zoeken we ook niet echt achter en aan piano de zoon, Milan Verbist, jeugdig met z’n eenentwintig jonge jaartjes en dat mag absoluut gezegd worden want hij draagt de muziek al van jongsaf met zich mee. Aan drums herkennen we Toon Van Dionant al mag de kapper daar alsnog niet aan huis komen dus denken we daarbij de baard en de haardos maar even weg of ’t ware anders een mogelijks ingevoerde Beierse houthakker…Duidelijker herkenbaar staat centraal de figuur die vanavond weerwerk moet bieden aan de vloeiende pianokeys en da’s Erik Bogaerts, op altsax. Stipt op het geplande uur : 20:30 trapt het event zich in gang en lijkt het tempo mij daarbij een ietsje te traag. Erik neemt het voortouw, zet wat bakens af en neemt even later Milan aan piano op sleeptouw. Zoals we hem kennen is Piet op bas weer erg bedrijvig. Tot en met het derde nummer( eerst een paar Coltrane’s : ‘Mr Syms’ en ‘Like Sonny’, daarna  een eerste Monk (‘Light Blue’ ) slingert alles daarbij zich niet echt goed in gang, is mij wat te lazy maar als kennismaking maakt Milan best een goede indruk. Hij zit er ontspannen bij en speelt uitstekend. Erik trouwens ook ! Met numero 4 komen we op kruissnelheid, die klinkt mij direct bekender (‘Trinkle Tinkle’, ook al van Monk)...Erik geraakt daarbij aardig op dreef en bas en drums soleren in een duidelijk samenwerkend verband. Slow time, sexy time is het daarna met ‘Central Park West' en dat lijkt me zeer aardig voor een pianogericht stuk.  Trane is in the house, dus Erik leidt in en wat later gaat Milan daar lyrisch op verder breien. Dat nummer loopt mooi uit en het jazz-club gevoel is merkbaar aanwezig. Aardig dan ook dat we ons vanavond in De Singer (Rijkevorsel) bevinden, afin, virtueel dan en we zijn met een goeie 50 wat zo’n beetje de standaard blijkt bij de meeste streaming concerten die ‘k al zag. Meteen blijken we in de finale (en da's ook weer eentje van Coltrane: ‘Wise One’) te zijn aanbeland en ’t was best een aardig concert dat ons in een behaaglijke sfeer dompelde, nice ! en de begeleidende fles hier bleek daarbij ook al leeg…net gepast !

…na het intussen bekende ritueel van kort interview en voorstelling van het aankomende concert door Lies Steppe (KLARA) komen Tutu Puoane en Ewout Pierreux , koppel in life én on stage, ons vanavond verblijden met orginele composities naar het werk van schrijfster/actrice/performer/ producent en daarbij één der meest bekende dichters van Zuid Afrika, Lebogang Mashile, een leeftijdsgenote van Tutu en ‘a powerful poët’. Zij is feministe en a true African in hart en nieren én iemand met een ‘clear opinion’. Het was meteen duidelijk voor Tutu, dat het lyrische en muzikale van de woorden van haar land-en leeftijdsgenote haar erg aanspraken. Ook voor Ewout was het een heel aparte ervaring, dat componeren volgens geschreven tekst naar de gedichten verschenen in Mashile’s bundel ‘In a Ribbon of Rhythm’, uit 2005. De meeste composities schreven Tutu en Ewout dan wel samen, al was het dikwijls Ewout die harmonie en groove toevoegde aan de improvisaties van Tutu. Dat betekende om te beginnen al een heel mooi open curtain voor en door ‘Open Your Eyes’, al konden we dat pas een dag later aanhoren wegens een hoop network glitches en try agains bij de start van dit concert. Daarom ook dat we een goed uur later pas écht konden starten met het streamen maar Tutu leek het helemaal niet erg te vinden, was goedgemutst en leek héel tevreden met de dan nog 12 virtuele toeschouwers die ze ook regelmatig aansprak en bedankte voor het geduldige wachten. ‘When We Love’, wat volgde had een meeslepende ritmiek , alleen leek het mij wat te lang uitgesponnen…De ballade ‘Inside Outsider’ verbaasde dan weer met de zangstem van Ewout als second voice, opmerkelijk en ‘a true openbaring’. Niet alleen daardoor maar Tutu sloeg heel, maar dan ook héel behoorlijk aan het fluiten en deze song die daarbij ook wat Joni Mitchell in zich mee droeg werd er alleen steeds maar beter door ! Ook op You and I’ , dat wat verstillend was zou Ewout wat later weer meezingen maar vooral Tutu was weer groots in inlevingsvermogen en haar stemgeluid is echt super hoor, voor mij is zij ‘onze’ (want na al die jaren dat we haar kennen behoort ze écht wel tot 'ons' Belgische, Vlaamse cultuurgoed ! ).. voor mij dus is zij ‘onze’ enige ware internationale, fier op ook dat we ze mogen hebben hier ! We kwamen intussen nog wat te weten van de bezigheden van Ewout tijdens de lockdown want die bleek intussen de ‘fixer’ te zijn geworden van defecte iphones, computers enzomeer…Dat die dan maar es wat sexy én bovendien comfortabele schoenen voor Tutu zou kunnen fixen, opperde zij daarbij goedlachs…In deze behaaglijke sfeer kregen we ondermeer nog ‘Tomorrow Daughters' gepresenteerd , door Tutu in de badkuip gecomponeerd en meteen op de iphone ingezongen en dat nummer bleek vingerknippend goed, al maakte dat een wat meditatieve overgang in het midden…Finaal gingen we eruit met een Donny Hathaway tribute en dat had iets dat heel erg naar gospel smaakte maar dat kregen de virtuele gasten dan weer de dag nadien pas te horen want even na de start van de song leek er iets te worden doorgebrand, zo leek het wel, de klank viel uit en voor mij en de rest van de toehoorders betekende dat dan ook het einde van het concert (dat ik trouwens daags nadien nog es helemaal tot op het end terug zag dank zij Lien uit de technische crew die heel behulpzaam de gasten via mail bijstond en op de hoogte hield, dankjewel daarvoor Lien !) Mooi zo !... en ik weet niet of dit project nog een vervolg krijgt hoor maar met wat bijschaven is dit zeker een coming album waard. In dat geval : leg maar alvast een exemplaar opzij voor mij !

 ...in aanloop van het concert van deze jonge Big Band met muzikanten waarvan  er mij maar enkelen bekend zijn (totnogtoe) krijgen we uittreksels uit het werk der participanten. Zo passeert er wat van Marjan Van Rompaey en noteerde ik ‘When I’m Old’ van Jazz Anchor, ik meen dat het iets was van de presentator van vanavond : trombonist Manten Van Gils, leuk hoor en alvast een eerste kennismaking. Vanuit de mooie Bijloke zaal komt de band dan  wat later meteen haast triomfantelijk binnen met ‘Prototype’, een compositie van Robbe Willems die aan de piano zit.10 songs krijgen we voorgeschoteld vanavond, de voorstelling van het eerste album ‘Dreamin’,met werk van diverse componisten uit de band en het gaat daarbij goed vooruit. Even wordt er wat gas terug genomen ‘For Klaus’ dat wat romance en lieflijkheid in zich draagt en ook ‘A Girl named Eddie’ sleept je in galanterie over de dansvloer. De muzikanten zitten circelgewijs allen in donker pak, de soli worden ter eigen plekke gespeeld al is er een paar keer ook een acte de présence en treedt de solist daarbij  naar voren. Marthe Van Droogenbroeck op trompet mag daarbij in knalrode jurk  ook even de oogbol komen te strelen, nice ! Deze Band blijkt weer maar eens een ontdekking en gauw bestelde ik dus ook nadien de CD. Fijn om te horen dat in September alweer het volgende album  er zit aan te komen en daaruit kregen we nu al een voorsmaakje meen ik met de finale ‘Soft Viking’ waarbij ook drummer Brecht Adriaenssens ons mocht plezieren met een fijne drumpartij. Deze band is een hit !