...vanavond ben ik wat op mijn hoede want een zuiver geïmproviseerd concert zoals houtblazer Ned Rothenberg aankondigde tijdens het weer inleidende gesprek dat Lies Steppe met het trio had, daar ben ik niet zo’n grote liefhebber van. Vanavond in een ander trio dan met Kenny Wollesen en Drew Gress waar zij in 2018 het album’ D’Agala’  en ‘Free Hoops’, verleden jaar nog, mee opnam zitten er toch weer heel geschikte partners zal blijken uit de voorstelling . Ned zal vanavond zowel klarinet, sax, als de niet doordeweekse Japanse shakuhachi bespelen (een Bamboe Zen fluit met een erg mooie klank) en ik vind deze man absoluut een meerwaarde en meesturend in het verloop van de performance want ik weet niet of je hier zo direct het woord ‘concert’ bij mag gebruiken…Het lijkt me eerder het samenweven van een klanktapijt  waar melodie noch compositie enige rol in spelen, al kan het, als alles wat meezit, wel wat van een compositie gaan weghebben soms ook…. Het is instant composing en alles draait om de beleving van het ogenblik. Gelijk stemmigheid lijkt daarbij wél belangrijk om eenzelfde teneur en tempo aan te houden wat de twee heren en de Zwitserse dame samen bijzonder goed lukt ook. Want ook Julian Sartorius, de drummer/percussionist die 17 jaar terug nog een workshop volgde bij de pianiste komt hier zeer goed uit de hoek met altijd weer rake bewegingen. Ik vind hem great in wat-ie doet ! Sylvie Courvoisier zelf, waar de bittere ernst vanaf straalt, bespeelt de piano niet enkel met soms vlinderlichte vingers maar doet dat evengoed met de knokkels, de vuist, zelfs met de elleboog en bedient zich van slaghamertjes om de snaren van het arme instrument aan te slaan ! Als ik dan terug denk aan de pianoconcerten die’k  hier eerder al streaming  in deze ‘Blijven Drijven’ reeks zag,  dan denk dat het voor iemand als bijvoorbeeld Fred Hersch pure horror moet wezen vandaag !

…Ja, je hebt ook groten onder de vele vrouwelijke pianisten die ons landje rijk is. Dat Nathalie Loriers de trigger was voor Eve om pianiste te worden nadat die bij haar in de leer ging, dat en nog veel meer komen we te weten tijdens het interview dat Marc Van den Hoof met haar had naar aanleiding van dit Leuven Jazz concert van Eve en dat we in een tweede stream te zien krijgen op de pagina waar je naartoe gelinkt wordt na het betalen van de luttele 7 € reserveringskost. Later in April zien we Eve nog terug met haar nieuwe trio (met Lynn Cassiers en Lennart Heyndels) en dat gaat heel wat anders worden dan dit soloconcert van vanavond. Omdat ook dit concert weer pre-recorded is (opgenomen in deze Steinerschool op 20 Februari) én omdat het concert ‘Seva’ van Dré Pallemaerts van zondagavond voor onbekende reden geschrapt werd, verkies ik de zondagavond voor het beluisteren ervan. Na wat eerdere formaties rolde Eve als bij toeval in het solo pianospel dat zo gewaardeerd werd dat ze solo aantrad op Gaume Jazz in 2019. Daarbij sprokkelde ze wat werk van haar grote voorbeelden (Thelonious Monk, Herbie Hancock e.v.a….. maar ook schreef ze eigen composities. Ze gebruikte nu trouwens de vrijgekomen tijd tijdens deze pandemie om voldoende materiaal bijeen te schrijven om een gans nieuw solo-album te vullen, een album dat zou gaan verschijnen in September op Igloo, als ik het goed begrepen heb. Ook vanavond start ze wat hoekig en dartel, wat Monk-like had ik eerst geschreven maar ’t is dan wel iets van Monk natuurlijk : ‘Monk’s Mood’ :-) Ze speelt gedreven en met veel gezichtsexpressie en sleept je mee in het ritme van ‘I’m getting sentimental over you’ en dan is het tijd voor een eerste eigen compositie alwaar ze probeert architectuur in muziek te vertalen met ‘Auditorium de Tenerife’ en dat begint nogal duister, noem dat het metselen van de basisconstructie waarna gaandeweg de compostie alles wat meer gaat draperen in franjes. ’t Is natuurlijk een bijzonder gebouw ook, in de stijl van het Sydney Opera House en mij wordt het daarbij toch een ietsje te druk. Ook in ‘Crepuscule with Nellie’,weer een Monk, zit er dat gedreven, rusteloze en mij spreekt John Taylor’s Little Tune For Karine’ daarom eerder en meer aan. Dat is rustiger, ‘vriendelijker’ ook en misschien is dit wel het mooiste nummer uit de set? Want rustelozer wordt het nadien toch weer met het overbekende ‘Caravan’ van Duke Ellington dat van Eve een heel geïnspireerde, creatieve uitvoering meekrijgt en da’s dan weer biezonder…Toch is ook ‘I Love You Porgy’ van Gershwin heel mooi om naar te luisteren want je gaat er bij zitten napeinzen en krijgt reflecties van het leven. ‘Little Scorpion’, intussen een 15 jaar oude en eigen compositie mag dan afsluiten en dat gaat direct de concurrentie aan met ‘Little Karine’ van daarstraks als beste nummer van de set want dat heeft zo’n lekkere drive, is sterk van opbouw en houdt je aandachtig terwijl je intussen meedeinst op je stoel…Sterk nummer…mooi concert !!

…Het ‘Blind date’ duoproject dat Lynn Cassiers hier samen met Nabou Claerhout opzet, dat zijn we intussen wel gewend van Lynn als stemkunstenaar , omringd door allerlei percussie, keys, cowbells en belletjes, fluitende vogeltjes, samples en elektronica en Lynn’s stemmetje daartussen, ijl in die luchtige sferen. ..Nabou van haar kant waagt zich tijdens de sets met haar band ook al es graag aan een solo experiment dus dat duo zie ik samen wel zitten voor het creëren van sferen die nu es niet op open pleinen tot hun recht komen zoals het puur elektronische nummer dat Antoine Pierre tijdens zijn ‘Vaague’ project bracht in deze Opening Night concerten maar plaats ik eerder in de open, wijde en vrije natuur zoals bvb. een alpenwei. Elektronica spielerei met geluidjes, samples en direct loops zoals Nabou demonstreert met haar trombone scheppen een sound die je vandaag de dag wel meer treft in het brede Belgische jazzlandschap en die wat eenzelfde Noordse fjorden toon voert. Het gebeuren is daarbij meer een happening dan een concert en ik denk dat je daarmee druïdenverhalen kan onderlijnen op Stonehenge gatherings en dergelijke. Moderne (teken)film projecten lijken mij hier ook mee gebaat. Soms ontwikkelt er zich daarbij toch één of andere beat waar je met wat fantasie en bijkomende drums wat lekkers zou kunnen uit distilleren. Nu blijft het mij, naar mijn persoonlijke smaak, allemaal wat te zweverig en teveel met de voeten van de grond maar hey, intussen is het uitzicht hierboven op de alpenwei wel héél bijzonder !

…Het makkelijke aan deze opening night concerten is dat je ze niet meteen allen na mekaar hoeft te bekijken. De stream is dus niet live maar prerecorded en geëditeerd. Dat maakt het een mooie productie maar benadert helaas nog minder de live ervaring…geen gegevens wat betreft het aantal online bezoekers, geen reacties of live chat en da’s voor een deel wel spijtig. De stream gaat keurig vanaf het aangekondigde uur online en dan kan je meteen kiezen welke concerten je wil bekijken want die staan keurig in chapters verdeeld over de timeline. Da’s natuurlijk langs de andere kant ook wel handig want zo verkoos ik op zaterdag om de concerten van Cinema Paradiso en Antoine Pierre te bekijken en op zondag die van Fred Hersch en Lynn- Nabou.
Fred Hersch, daar moet je wat ruimte voor maken en in stilte naar luisteren want die man kan zo subtiel zijn, bedachtzaam en ingetogen de toetsen van de piano beroeren dat het soms fragiel lijkt. Soms gebeurt dat met gevoel voor drama, dan gaat het voorzichtig weer wat enthousiaster, speels en goedgemutst zelfs. Fred is er in Leuven niet bij, verkoos, gezien de omstandigheden, om in de States te blijven (meer bepaald Brooklyn, NY) maar ziet toch uit naar komende live concerten in Europa. ‘This is Always’, daar startte die mee, iets van Billy Strayhorn volgde waarna Fred ook wat nummers uit de CD Songs from Home’ ging spelen, een CD die hij recentelijk tijdens de pandemie in z’n homeplace (Philadelphia dacht ik dat het was..) opnam…Niet enkel eigen nummers zijn dat maar ook bvb. ‘After You Gone’ van Jimmy Web of ook nog ‘All I want’ van Joni Mitchell (uit haar topalbum ‘Blue’). Het lijkt ons zo eenvoudig soms zoals ie daar lichtvoetig..euh.. ‘lichthandig’ over de toetsen gaat, zo gevoelig en correct…een waar groots pianist die ik vanavond wat beter leer kennen want ik zag ‘m weliswaar meermaals op festivals maar door het fotograferen en zo kwam ik er niet eerder toe om dat allemaal es écht te beluisteren, nu wél dus en ik heb er geen seconde spijt van…Natuurlijk zitten er ook wat Monk gerelateerde stukken in het programma want da’s één van z’n all time favourites en het eigen ‘Dream of Monk’ kwam er daarbij heel frivool uit. Ook de finale afsluiter was een Thelonious Monk stuk dat zeer gracieus uitstierf onder z’n vingers…Meesterlijk gedaan Fred !

We zagen Antoine in Februari nog, in deze eigenste woonkamer..en op dezelfde monitor welteverstaan , bij de voorstelling van dit ‘Vaague’ en ik was daar niet zo enthousiast over ook (lees dat hier).Voices, samples, gezang, saxuithalen, pianoaanslagen, elektronisch gebrom en bass en natuurlijk ..drums ! Niet alles daarvan leek mij toen al even geslaagd in deze one man show en soms lijkt het mij gewoon op techno DJ stuff dus ‘t jonge volkje zal dit wel lusten.:-) Ik, van mijn kant, neem er dit vanavond maar bij want ’t zit toch in de pre-recorded box maar ik loop er niet warm van en deze keer nog minder dan in Februari. Nieuw deze keer is een alleen maar elektronisch stuk waarbij we Antoine enkel maar aan wat knopjes zien draaien en op een keyboardje tokkelen zoals dat ook bekend is van Lynn Cassiers die hier later op deze opening night nog aan de beurt komt. Elektronisch minimalisme en ‘muziek’ voor open vlaktes en pleinen, waar het voor mij ook mag blijven…’Camaraade’, het stuk dat mij vorige keer wel aansprak en waar ik wél een eventuele dance hit in zag, kreeg nu een veel te lange aanloop en ik stel de ambitie voor dat nummer verder maar uit…Het is ook niet altijd hetzelfde hé, het zijn de samples en de improvisatie van het moment en wat ondermeer de computer daar dan van maakt…versta mij niet verkeerd hé…Antoine is een geweldige drummer maar nogmaals : dit ‘Vaague’ is geen spek voor mijn bek !

...zie hier ook mijn commentaar op het Cinema Paradiso concert op het Bel Jazz Fest van vorig jaar (op 30 Mei 2020) en dus werd het wat onderuit zakken om te genieten van de rust die Kurt Van Herck telkens weer uitstraalt...De Itlaliaanse film met dezelfde naam uit 1988 zag ik wellicht ooit maar de herinnering daaraan is vervaagd..Het concert van verleden jaar daarentegen herinner ik me nog ende sereniteit dat ervan uit ging. De piano van Jozef zal daar nu niet veel aan veranderen want niettegenstaande de moderne accenten dat ie vantijds legt kan die ons evengoed beroeren op een meer 'klassiekere' wijze. Eric Thielemans is intussen de maestro op drum-en cymbalenpercussie en ook Willem Heylen, ook al een bezige jongen in deze streaming tijd, vindt met aangepaste elektronica en gitaarlicks zijn weg hier tussen.Het kan daarbij ook al es een schaarse keer uitbreken met kwade saxofoonstoten, aanzwellend toetsenwerk, roffelende drums en opstormende gitaarloops. Wat sfeer beteft plaats ik deze muziek in een lege arena...een verlaten circusdecor?...Het is in zo'n mooi verhalend stuk dat Willem pizzicato aan de snaren zit en wat verder in de set lijkt het er op dat we 'free' kunnen gaan swingen ook...op een zeer vrije versie van het shaken welteverstaan, maar mooi toch !..En dan die drumsolo van een zéér geïnspireerde Eric Thielemans, sterk ! Het is ook Eric die ons aan het einde door de finale leidt. In een wat weemoedige bui verlaten we dan deze scène voor gans wat anders sebiet...

...normaal zou dit het tweede event van de dag zijn dat ik zou aandoen maar het namiddag duoconcertje van Dikeman-Jacquemyn in Werkplaats Walter bleek verkeerd te zijn aangekondigd dus zitten we om 20:30 hr. méér dan klaar voor een man die ik eerder al hoog aanschreef n.a.v. de CD ‘Nice ’n Greasy’ uit 2016 : Steven Troch en zijn half vernieuwde band want ik merk dat intussen wat getrouwen het veld geruimd hebben voor ‘nieuwkomers’ Zo is sympa en puike gitarist ‘Little’ Steve Van Der Nat d’er niet meer bij maar staat Matt T Mahony (Missy Sippy) nu aan de stevige snarenwinkel en is ‘King Berik’ vervangen aan drums door Bernd Coene (voorheen bekend van bij de Blues Vision). Ouwegetrouwe Liesbeth Sprangers plukt nog steeds aan de bassnaren en da’s fijn, we horen en zien ze graag bezig. ‘The man’ himself, Steven Troch, gaat het voor de wind want die mag intussen ook de trofee van de Blues Challenge 2019 met z’n band op z’n palmares bij zetten en dat was al aardig gevuld ook met nationale én internationale performances in clubs en op festivals waar die zeer gewaardeerd wordt ! Zelf zag ik de band al een drietal keer live en telkens werd dat shaken op de dance floor dus ik weet waar die voor staat. Vandaag gaat die putten uit ouder én nieuw werk want , als alles goed zit, komt er in het najaar een nieuwe CD uit na de onlangs nog bijeen gesprokkelde ‘Leftovers’ van tijdens deze Coronatijd. Shufflegewijs aan de start met ‘So Much To Do, So Little Time’ krijgt het wat later vanuit een verlaten Missy Sippy Blues ’n Roots club een funky drive mee met ‘You’re Slow’ en, als het kon, stond ik meteen weer op de dansvloer ! De set komt wat later nog meer op dreef met’ Mrs Jones’ (dacht ik dat het nummer heette) en dat heeft niks, maar dan ook niks met Billy Paul te maken ! Het mag er ook wat luchtiger aan toe gaan,mét falsetstemmetje en zelfs een beetje ‘on the sunny side’ s zoals we dat nog kennen vanuit zijn vroegere Fried Bourbon tijd, een beetje Carribbean style, reggea getint zelfs en de mondharmonica van Steven daar altijd bij..da’s gewoon weer…formidabel ! Ook wat plezierig rondhossen mag en je merkt het wel : vervelen doe je je niet met de Steven Troch Band op het podium ! Verrassend dan toch dat er naar mijn smaak véél te gauw een einde komt aan het feestje, om 21:10 hr.al en dat kwam totaal onverwacht…How time flies when you are having fun !...