Zaterdag 11 Juli

een verhaal van leerschool en leraars... 

 FLIKFLAK feat. MARK TURNER

hoofdpodium 16u30

Jonas Veirman (zang), Jonas Biesbrouck (tenorsaxofoon), Robbe Defraye (trombone), Heleen Andriessen (piano), Artan Buleshkaj (gitaar), Nils Vermeulen (contrabas), Jens Van Esch (drums)
Coach: Mark Turner (tenorsaxofoon)

In de rol van coach voor leerlingen van HoGent School of Arts zagen we dit jaar Mark Turner. Deze tenorsaxofonist gooide de voorbije jaren hoge ogen met het trio FLY (met Jeff Ballard en Larry Grenadier) en met zijn Mark Turner Quartet waarin de rijzende ster Avishai Cohen op trompet een prominente rol vervult. Enkele dagen van intensieve samenwerking tussen de studenten en Mark Turner leidden tot een soepele set die geleidelijk naar een vol kleurenboeket toewerkte. 

De set van Flik Flak begonnen de studenten zonder Mark Turner en de eerste nummers klonken geheel risicoloos en vrijblijvend. De zang van Jonas Veirman die boog op woorden noch scat liet een schone stem horen, maar niet meteen veel overtuigingskracht. Die werd, een beetje scherp gesteld, achter de hand gehouden tot de standard 'Nature Boy' waarin de kracht van woorden sterk uit de verf kwam. Deze song was dan wel een bevestiging van een schoolse aanpak die voor schoonheid koos en binnen de lijntjes kleurde, maar zo hoorden we plots een echte zangstem. In de toegankelijke en melodische jazz van Flik Flak vielen naast de bijdragen van Mark Turner misschien de lijnen en klankkleuren van trombone en gitaar het meeste op. Trombonist Robbe Defraye leek met een volle, warme klank traditie hoog in het vaandel te dragen en Artan Buleshkaj combineerde heel klassiek met modern vervormd gitaarspel. Het zevental gooide de kracht van kleurrijk samenspel ten volle en met zwier in het laatste nummer, alsof zij blij en dankbaar een volle ruiker bloemen wilden afgeven.

Danny De Bock

YURI HONING Acoustic Quartet 

 garden stage 17u50 -19u50 - 21u50

Yuri Honing (tenorsaxofoon), Wolfert Brederode (piano), Joost Lijbaart (drums), Gulli Gudmundsson (akoestische bas)

Zelfverzekerd presenteert deze Nederlandse saxofonist de nummers aan mekaar en tijdens het spelen kijkt hij naar het publiek en kruidt de tussencommentaren bij met wat humor. De kleine band  brengt en overtuigt met o.a. ‘Paper Bag’, ‘Sad song’ met bas solo intro en dan afgewerkt met aardige opbouw en drumwerk. Ook ‘True’ wordt gespeeld en Yuri prijst daarbij zijn nieuwe ‘Desire’ aan die verschenen is op 180 g vinyl. Eerder nog niet gezien maar deze kennismaking smaakt zeker naar méér...

Michel Proesmans & Winus 

VIJAY IYER TRIO

 hoofdpodium 18u30

Vijay Iyer (piano), Stephan Crump (contrabas), Marcus Gilmore (drums)

Terwijl hij zichzelf en zijn trio voorstelde, klonk Vijay Iyer vriendelijk en zakelijk tegelijk, zowel sympathiek als professioneel entertainend. Over bassist Stephan Crump vertelde hij zonder namen te noemen dat hij ook verschillende eigen projecten heeft. Drummer Marcus Gilmore omschreef hij als één van de beste van zijn generatie. Hij kondigde aan dat het trio vooral nummers ging spelen uit de nieuwe cd en ook wat ouder werk. Al stond hij met dit trio in 2010 al een keer op Gent Jazz en viel hij de laatste jaren regelmatig in de prijzen, voor een deel van het publiek was dit optreden vast een kennismaking. De inleiding zorgde er ook voor dat de meeste mensen op hun genummerde stoeltje hadden plaats genomen toen de eerste noten van de set werden ingezet. 

Zoals beloofd stuurde het trio meteen een stuk de tent in van de nieuwe cd 'Break Stuff', uitgebracht op ECM. Dit album staat zeker niet voor de moeilijkste muziek die Vijay Iyer al heeft gemaakt of aan meegewerkt heeft. Evenmin is dit jazz van de meest toegankelijke soort. Dit is muziek die aandacht van de luisteraar vraagt, maar die ook vrij snel beloont. In opbouw en structuur zit steeds een logica die de toehoorder uitnodigt en meevoert. Wie er in slaagt om zich te laten meevoeren, mag zich verheugen in een weldoende hersenmassage. Getuigt de muziek enerzijds van hoge intelligentie, grote beheersing en voortdurend verder zoeken, anderzijds weerklinkt er vaak grote gevoeligheid en heel veel warmte in door. Een heel sensitieve combinatie van ratio en emotie vind je ook in verschillende gradaties in het oeuvre van de pianist, die in de verscheidene projecten waarin hij meespeelt de ene kwaliteit soms zwaarder laat doorwegen dan de andere. Zo herinneren we ons graag het oorlogsveteranenproject met Mike Ladd op Jazz Middelheim 2014 als een van sociale betrokkenheid en medemenselijkheid. De groep Fieldwork of de samenwerking met het Trio 3 van Oliver Lake, Reggie Workman en Andrew Cyrille zijn dan weer voorbeelden van zijn drang om te vernieuwen en grenzen af te tasten.

Met dit Vijay Iyer Trio dat al jaren een constante in zijn loopbaan is, legt de pianist een enorm sterke samenhang voor. Op Gent Jazz hoorden we, zoals op de nieuwe cd, perfect vlechtwerk dat put uit verschillende invloeden, waarin bijv ook dub opduikt, waarin op meer dan één manier herhaling en repetitiviteit wordt verwerkt, maar waarbij ook vloeiende ontwikkelingen elkaar opvolgen. Alsof het combineren van elementen uit verschillende muziekstijlen en uiteenlopende culturen tot heerlijk patchwork de normaalste zaak van de wereld is. Alsof er weinig bestaat dat zo prachtig is. Vijay Iyer live zien was dus zoals elke keer weer iets bijzonder. Bij de signeersessie achteraf aan de stand van platenboer Rombaux stonden mensen dan ook graag eventjes aan te schuiven. 

Danny De Bock

ABDULLAH IBRAHIM Mukashi Trio

 hoofdpodium 20u30

Abdullah Ibrahim (piano), Cleave Guyton (fluit, klarinet), Noah Jackson (cello, bas)

De inmiddels 80-jarige Zuid-Afrikaanse Abdullah Ibrahim is ook een jazzgrootheid maar van het rustige genre. Recent in 2012 was hij de hekkensluiter op Jazz Middelheim. Wat zal blijken is dat het hier ongeveer hetzelfde overkomt als toen. Te rustig voor een festival. Hij opent solo met zijn bekende ‘Blue Bolero’ met mooie melodie. Het geluid staat niet zo luid maar er is teveel op en af geloop en gepraat doorheen en langs de tent, hetgeen bij deze ingetogen muziek erg storend werkt.
Het is haast meditatieve jazz maar wel erg toegankelijk en melodisch. Dus geen moeilijkdoenerij zoals bij Vijay Iver. Hij laat zich bijstaan door cello/contrabas van Noah Jackson en dwarsfluit/klarinet van Cleave Guyton. De groepsnaam Mukashi is Japans voor “ er was eens” en verwijst naar zijn fascinatie voor de Japanse cultuur. Kijk, hij is een piano meester in het uitlokken van melancholische meditatieve jazz, met secuur pianospel dat rust uitademt, bijgestaan door deze geweldige twee sidemen. Less is more zo blijkt en elke noot is belangrijk voor wie ervoor open staat en tot rust kan komen. Het publiek luistert bovendien aandachtig en is er stil van geworden. Het in slaap vallen is net niet aan de orde door het mooie samenspel. Het tempo is voortkabbelend en subtiel in deze snelle tijd van stress, data en verkeer. Je kan erbij onthaasten en het geheel getuigt van een aardse schoonheid en schept een serene sfeer van rust en genot.
 

Michel Proesmans & Winus

CHARLES LLOYD QUARTET

 hoofdpodium 22u30

Charles Lloyd (saxofoon), Gerald Clayton (piano), Joe Sanders (contrabas), Kendrick Scott (drums)

Charles Lloyd is al 77 ondertussen maar bewijst nog altijd een frisse post-bopper te zijn. Hij heeft een neus voor jonge talenten in zijn band, net zoals we hem voorheen zagen  op Jazz Middelheim (2013).
Hij speelt sax en fluit en blijft vernieuwen: rustige nummers afgewisseld met uptempo en swingende bop. Hij stuwt met gemak dit explosieve kwartet naar creatieve hoogtes zoals in het ‘Wild man dance suite’. Wat opvalt is de strakke voortstuwende bas en de interactie tussen (schitterende) piano en sax.

    

Hij draagt zelfs een nummer op aan Toots en vertelt het verhaal dat ze mekaar in april 2010 toevallig tegenkwamen op straat in Zuid-Afrika waar ze optraden op het Cape Town Jazz festival. Ze speelden niet samen maar Dirk Godts (voorheen manager van Toots) vertelde hem toen dat Toots nog wel 12 jaar verder wou gaan, dat blijkt dus wat hoog gegrepen...en de dag nadien overleed Dirk bovendien plotseling en zoals dat gaat gans onverwacht aan een hartaanval op zijn 50ste tijdens het optreden van Toots. Dus de kwaliteit van het leven is uitermate belangrijk, vertelt-ie en we zouden best vriendelijk zijn tegen mekaar ook , zo vertelt Charles waarbij die zich excuseert voor de 'valse start' vandaag waarbij die zich zich ijlings en wat geïrriteerd terugtrok van het podium  toen het publiek nog kwam binnenstromen. Dat vond -ie wat 'carnivalesk' . Bon, gentleman als die wel is  brengt -ie toch nog een bisnummer. Een geweldig concert is dit, terecht een waardige afsluiter van een hoogdag op dit festival en wat ons betreft : a new super quartet is (once again) born !

Michel Proesmans & Winus 

TOINE THYS TRIO

 garden stage  00u00

Toine Thys (saxofoon), Arno Krijger (hammond), Antoine Pierre (drums)

Afsluiten doen we om 00.00u met het Toine Thys Trio in de Garden Stage, vlak naast de uitgang. Hij speelt een sterke oppeppende set en heeft  er zin in. We zagen hem even voordien de set van Charles Lloyd verlaten dus gemotiveerd door diens prima optreden ook ! Toine praat de stukken grappig aan mekaar en  zoekt met zijn recente plaat 'Grizzly', net zoals op ‘The End Of Certainty’ uit 2010, vooral heil op het terrein van de onbezorgde laatavondgrooves. Natuurlijk zit het tweespan Arno Krijger/Antoine Pierre daar voor een groot stuk tussen: funky orgelstoten, kletterende drumritmes en een zwierige melodie van Thys op tenorsax. Ze spelen oa ‘The Fakir and the Lotus’. Er staat trouwens veel moois op hun  laatste cd, dat blijkt meteen !

Michel Proesmans & Winus