|
Alles begint veel vroeger dan gewoonlijk. We staan al
present vóór 14u voor de sympathieke Limburger met Italiaanse roots
Michel Bisceglia die solo aan de Steinway vleugel aantreedt voor klein
publiek . Hij brengt iets van zijn eerste plaat uit 1997 en dan volgen
stukken uit z'n recente dubbel CD ‘Singularity’, zo bvb. het
rustige ‘Augmented Tree’ waarin vervlochten boomwortels zich een weg
banen in bemoste ondergrond als het ware. Hij speelt strak in het pak
zijn jazzy pianomeditaties.
© Bruno Bollaert
Het is toch genieten zo in de garden stage en we denken hierbij
aan een late night clubsfeertje. Hij speelt vandaag nog twee keer, de
tweede keer in duo met de Parijse gitarist Olivier Louvel en daarna in
trio. Ze brengen een aantal van zijn composities, aangevuld met wat
standards.
Bisceglia is een intense pianist maar ook producer, docent, dirigent en
wereldreiziger en speelt graag met zijn muziekvrienden van het eerste
uur : bassist Werner Lauscher en drummer Marc Léhan. Ze spelen
natuurlijk ‘Singularity’ en al een nieuw stuk ‘part 4 zonder titel’. Ze
staan al 20 jaar samen op het podium en genieten er nog altijd
van. Hij staat hier waar hij moet staan : in de kleine garden
stage.
Na het solo optreden reppen we ons naar de Main Stage waar Stéphane
Belmondo grote eer brengt aan de 30 jaar geleden overleden trompettist
Chet Baker. Hij brengt gitaarkunstenaar Jesse van Ruller mee uit NL en
Thomas Bramerie staat daarbij aan de bas. Een trio dus zonder piano en drums
wat een intense toets geeft. De tent is helemaal niet gevuld maar het
publiek luistert aandachtig. Er zijn vele trage nummers maar ook bekende
swingende stukken zoals ‘I remember you’, ‘Line for Lyons’ of nog
‘Love for sale’. Belmondo speelt vooral op zijn zoetgevooisde bugel. Hij
doet dat met respect voor de traditionele jazz. Jesse en Belmondo
zitten op hoge stoel. Jesse behoort tot de top gitaristen van de wereld.
Een mooie combinatie en mooie plaat ook is ‘Love for Chet’.
© Jos Knaepen
Bill Charlap daarna is ook een man van de mainstream jazz van de
jaren’40-‘50. Zijn -zal ik maar zeggen -'Village Vanguard trio' met bas
en drum geven een staaltje van standards als ‘Rocker’, ‘In the still of
the night’ of Somewhere’ van Bernstein en ook diens ‘Glitter and be
Gay’. Ook spelen ze iets van Vernon Duke en vertolken zijn ‘Roundabout’.
Volgens traditie doen ze dat alle drie in maatpak. Ze brengen
afwisselend swing en ballads. Dit alles vakkundig gebracht met veel
franje. Gewoon goed zonder meer, die vintage jazz. Elke noot telt bij
deze Amerikaanse pianist, bekend om zijn levendige, vloeiende stijl.
Bill Charlap groeide op in New York als zoon van zangeres Sandy Stewart
en Broadway-componist Moose Charlap. Zijn vrouw René Rosnes is ook
pianiste. Dus ten huize Charlap is het alle dagen feest. Hij maakte
trouwens eerder al naam als begeleider van beroemde vocalisten als
Tony Bennett die we straks als afsluiter hier zien met Lady Gaga. Dat is
goed voor de jazz dat er nieuw jong volk wordt aangetrokken. Jazz we can
!
© Jos Knaepen
Ondertussen staat een erg lange rij fans van Lady Gaga aan te schuiven
waaronder heel trouwe fans in speciale look gaande van trouwkleed, leren
jekker of als travestiet. Da’s weer eens wat anders op Gent Jazz.
Ja, de tent is nu helemaal vol gelopen en de spanning is te snijden. Er
zijn vermoedelijk 4000 personen aanwezig vandaag en dit is dus een
uitverkochte jazz dag.
Een bandje met de stem van Frank Sinatra introduceert de crooner Tony
Bennett en die verwelkomt dan op zijn beurt Lady Gaga. Het publiek
juicht. Er staan twee combo’s on stage met ieder zijn piano en
ritmesectie. Tony zijn quartet heeft de gitaar en Gaga de blazers. Met
de paplepel krijgen we jazzstandards en crooner muziek in onze oren. Ze
beginnen met ‘Anything Goes’. Hier en daar heeft Tony het een beetje
moeilijk maar wat wil je op je 88ste ! Tony zingt veel zodat Lady
Gaga zich kan omkleden en daarbij wisselt zij wel 8 keer van outfit:
veel glitterjurken en ook een opvallende doorzichtige rode jurk en boa
en jawel rode tepelstickers. Het kwintet van Gaga gaat ook regelmatig
apart spelen zodat Tony’s stem kan rusten want hij klinkt soms hees en
kan de noten niet meer lang aanhouden op het einde van een song. Op de
tonen van ‘La vie en Rose’ veert het publiek recht en joelt. En zo ook
voor Tony. Ja het publiek is uitgelaten en wil méér.
Op het einde brengen ze een zinderende 'It don’t mean a thing' (if it
ain’t got that swing). Tussendoor horen we ook nog ‘Bang bang’ of ook
nog ‘Lush life’ met een sterke vertolking door la Gaga. Jawel ze kan
echt goed zingen en performen. De muzikanten en dan vooral de blazers en
de gitarist zijn wonderful. Inderdaad ‘The lady is a tramp’ is daarbij
wel erg toepasselijk. Ja zeg, bijna 60 jaar verschil tussen beide
zangers, da's een gezegende combinatie en terecht een waardige afsluiter
van deze jazz dag Gent. De komende dagen zijn Bennett en Gaga op podia
in Italië en Spanje te zien. Daarna keren ze naar de VS terug waar ze
hun tournee met nog enkele concerten zullen afsluiten.
We are so lucky in Gent !
© Jos Knaepen
|
