|
Vrijdag 14
Augustus
...Coltrane was in the house
...
GIZMO feat. Chris Cheek
main stage 15u30
Cho Rong Kim (piano), Geert Hendrickx
(gitaar), Anneleen Boehme (bas), Simon Raman (drums)
Coach: Chris Cheek (sax)
© Eddy Westveer
Het Coaching Project op Jazz Middelheim bracht dit
jaar Chris Cheek naar ons landje. Deze Amerikaanse saxofonist is geen
bijzonder opvallende figuur, maar om te spelen naast Charlie Haden, Paul
Motian of Bill Frisell moet je voor kwaliteit staan. Dat doet Cheek dus.
Ook als coach schijnt hij zijn mannetje te staan, te oordelen aan het
concert met studenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.
Grote brokken stonden ze daar niet te maken, maar samen speelden ze een
bijzonder fijne set. Die bestond uit vooral rustige nummers die van een
grote gevoeligheid getuigden en een drang naar schoonheid. Elk van de
muzikanten paste mooi in het geheel en voor elkeen waren momenten
voorzien om zich van hun creatieve kant te tonen. In het openingsnummer
sprong meteen bassiste Anneleen Boehme in het gehoor met warme,
welgevormde noten die de lijnen van Chris Cheek op sax flankeerden.
Daags tevoren stond zij al met LABtrio op het podium, de groep waarmee
zij al eventjes internationale podiumervaring opdoet. Van de jongelui
straalden zij en drummer Simon Raman misschien het meeste zelfvertrouwen
en maturiteit uit, maar ook pianiste Cho Rong Kim en gitarist Geert
Hendrickx leken ontspannen te spelen.
© Eddy Westveer
De groep maakte de hele set vol met eigen composities van de studenten
en een paar van de coach. Zo presenteerden zij wat van hun eigen
leefwereld, bijv computerspelletjes voor de drummer met een titel in het
Tsjechisch die betekent 'Game Over' of interesse in Shakespeare van de
bassiste met 'The Bathing of Lady Olivia'. Dat laatste had een
plechtstatig begin en slot rond een ietwat ingetogen, maar ook sierlijk
levendig middenstuk. Toen zij dat nummer brachten, was het serieus aan
het gieten op het festivalterrein. Die regenval had zich ingezet kort
nadat de drummer plots wat meppen had uitgedeeld. Het concert bestond
tot dan uit rustige nummers die soms wat versnelden en vooral fijn,
gevoelig en evenwichtig klonken, waar geregeld een knappe solo op sax,
piano of bas in voorkwam, of een lekkere gitaarsolo van Geert Hendrickx
(die in plaatselijke clubs soms het mooie weer maakt met Dieter
Vaganée).
© Eddy Westveer
Plots was daar een krachtige, donkere drive op bas na felle drumslagen,
plots hoorden we enkele grilliger kronkels, compleet mee met het aan
komen waaien van donkere wolken. Daar en toen ging het oude wijven
regenen. Dat spoorde het publiek naast de tent aan om onder het zeil te
komen luisteren, wat extra aandacht opbracht voor deze groep die dat
echt wel verdiende. Fijn en schoon werk rondde de groep daarna af met
een levendig en krachtig stuk om af te sluiten. Applaus welverdiend voor
deze veelbelovende muzikanten.
© Eddy Westveer
Danny De Bock
Jeroen Van Herzeele
Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 -
23u00
JEROEN VAN HERZEELE & GIOVANNI BARCELLA
Jeroen Van Herzeele (sax), Giovanni
Barcella (drums)
-
totaalrecensie
-
JASON MORAN, MARY HALVORSON, RON MILES
main stage 17u30
Jason Moran (piano), Mary Halvorson
(gitaar), Ron Miles (trompet)
'Bezieling en engagement' titelde de voorpagina van het festivalkrantje.
Ietwat verrassend gold dit nog op de meest eigenzinnige wijze voor dit
trio dat qua bezetting al ongewoon is in de instrumentatie, maar ook nog
eens in de samenstelling: drie muzikanten die we enkele jaren terug echt
niet spontaan met elkaar geassocieerd zouden hebben. Jason Moran was tot
hiertoe de enige van deze drie om in de programmatie van
festivaldirecteur Bertrand Flamang herhaaldelijk op te vallen. In zijn
brede aanpak en zijn constant speuren naar geslaagde samenwerkingen viel
zijn oog ook op dit verrassende gezelschap.
Om hun delicate gevoeligheid in dit trio-verband te smaken moest je
wellicht niet naast de tent gaan staan of achteraan blijven zitten.
Sommigen die dichterbij zaten hadden het vast ook niet makkelijk om van
bij het begin van deze set te kunnen genieten. De pianist gooide speels
en ietwat wild het publiek een hoop noten voor de voeten die veel zeiden
over zijn meesterschap, dat kan sprankelen en bruisen, maar op
herkenbaarheid mikte hij niet meteen. De trompettist vervoegde hem met
trage noten en tonen en de gitariste sleepte er vervormde elektrische
gitaarklanken bij. Zo deed het begin alvast heel vrij en impro aan.
© Eddy Westveer
Leek opener 'Fiasco' (Paul Motian) met een bepaald aparte benadering van
romantiek af te komen, 'No Doubt' (Andrew Hill) zette die lijn
vastberaden rustig verder. In het derde nummer ging het drietal nog meer
het eigen vocabularium benadrukken. Halvorson leidde op haar eentje in,
alsof zij een heel klein beetje een idee mocht geven van wat zij solo
allemaal vermag (er verschijnt in september een eerste solo-album van
haar). Moran stopte een houten bord onder het deksel van de piano en
speelde trillend, timmerend pianospel. Miles dempte zijn cornet en blies
hol.
© Eddy Westveer
Samen zetten ze met bijna hypnotiserende snaren plus gitaareffecten een
wereldje op waar je je een futuristische kermis bij kon voorstellen,
naar oud recept met waarzeggers of scéances waar geesten worden
opgeroepen. Er tekende zich een traject af dat deed denken aan
composities van Anthony Braxton, bij wie de gitariste vaak samenspeelt
met Taylor Ho Bynum, een andere markante trompettist. En dat vrijelijk
spel mondde uit bij een slot dat terugviel op invloeden van oude blues
en muziek van Duke Ellington.
Daar vond de set een keerpunt. Vandaar ging het eerst traag en
spiritueel verder, daar kwam de liefde voor blues en gospel in het spel.
De muzikanten namen ruim de tijd om traag naar een glorieuze spanning op
te bouwen, waarbij het snarenwerk versnelde, maar de trompetblazer traag
bleef spelen. Dat resulteerde in een samenhang die iets kreeg van hemels
gezang. Toen ging er iets van magie in de lucht hangen en zette het
concert zich verder in een huwelijk van vernieuwingsdrang en
verheerlijken van traditie. We kregen verbazingwekkend creatieve updates
van traditionele thema's, nu eens traag en rustig, dan wat speelser en
levendig, geleidelijk versnellend en weer inhoudend.
Door zijn opbouw en uitwerking ging dit concert almaar meer indruk
maken. Er kwam een stuwende kracht in één van de laatste nummers waarbij
het trio uiterst handig speelde met herhaling en melodische
ontwikkeling. Op één of andere manier leek dit te associëren met Philip
Glass en Koyaanisqatsi, met een snelle opeenvolging van beelden en een
mix van dicht bij de natuur staan en tegelijk met beide voeten in de
vooruitgang. De ideeën leken te komen met de kracht van een enorme
waterval en we hoorden virtuositeit die heel gedoseerd uitmondde in
klasse en pracht.
Als artist in residence voor deze festivaleditie leverde Jason Moran
meteen een hoogstaand concert af. Een pak volwassener dan Tigran twee
jaar geleden. Minder expliciet geëngageerd dan Vijay Iyer vorig jaar,
maar liefdevol betrokken op de mens en zijn omgeving. Hoe prachtig, hoe
dit concert een climax vond! In een trillend en betoverend boeket dat
dan nog gevolgd werd door een melodieus wegebben, een uitdijen in
evenwichtige uitgestrektheid.
Luid applaus dan ook en voor bis een ouderwets, feestelijk nummertje,
een leuke aanzet naar de Fats Waller Dance Party op zaterdag.
© Eddy Westveer
Danny De Bock
Jeroen Van Herzeele
Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 -
23u00
JEROEN VAN HERZEELE & FABIAN FIORINI
Jeroen Van Herzeele
(saxofoon), Fabian Fiorini (piano)
-
totaalrecensie
-
ARCHIE SHEPP Attica Blues Big Band (feat.
Cécile McLorin Salvant)
main stage 19u30
Archie Shepp (tenorsaxofoon,
zang), Tom Mc Clung (piano), Daryl Hall (contrabas), Famoudou Don Moye
(drums), Cécile Mc Lorin Salvant (zang), Pierre Durand (gitaar), Marion
Rampal (zang), Izidor Leitinger (trompet), Olivier Miconi (trompet),
Christophe Leloil (trompet), Sébastien Llado (trombone), Michaël Ballue
(trombone), Romain Morello (trombone), Olivier Chaussade
(altsaxofoon), François Théberge (tenorsaxofoon), Virgile Lefebvre
(tenorsaxofoon), Jean-Philippe Scali (baritonsaxofoon)
© Eddy Westveer
Expliciet engagement kwam er dan van de kant van een oude rot, een
zwarte man die op zijn manier zijn rol opnam in de burgerrechtenbeweging
in het Amerika van de jaren 1960. Een creatieve man die zich niet
beperkte tot musiceren en componeren, ook poëzie en theaterstukken
schreef en doceerde aan de University of Massachusetts en aldoor zijn
engagement meenam. Zijn 'Attica Blues' kwam er nav een opstand in Attica
State Prison en van dat album maakte Shepp zelf een paar jaar terug een
nieuwe versie.
Het concert op Middelheim werd ingeleid met een leeg podium en een
vertelstem die het had over het gevangenisbeleid. Dat was een van
voortdurende intimidatie, met verkrachting en moord, een waarvoor de
verantwoordelijkheid tot in de hoogste regionen van het politieke
bestuur mocht worden gezocht. De verhoudingen tussen blank en zwart
waren op meerdere vlakken scheefgegroeid. De herinneringen en
overdenkingen van de geëngageerde verteller zetten hem aan om zijn
voordracht af te ronden met de vraag of wij misschien allemaal
gevangenen zijn.
© Eddy Westveer
En toen kwam hij het podium op, Archie Shepp, een oude man met zijn big
band. Hij verzorgde de presentatie, blies met ingevallen wangen zodat
het leek alsof hij zoog aan zijn sax en geregeld zong hij dan ook nog
met krachtige stem. 'Quiet Dawn' werd ingezet en met dit nummer was het
alsof gewoon een sterk orkest begon te spelen, met echt orkestmateriaal,
hier van de grote Count Basie. Een rustig begin, iets zoals stilte voor
de storm. Want daarna kwamen 'Blues For Brother George Jackson', voor de
doodgeschoten Black Panther, 'The Cry Of My People' en 'Steam', voor een
neef die omkwam bij een straatgevecht. We hoorden blues met twee sterke
zangeressen, zowel de zwarte diva in wording Cécile McLorin Salvant als
de van huidskleur veel lichtere Marion Rampal maakten indruk en hun
stemmen sloten perfect bij elkaar aan. We kregen ook groovy seventies
stuff met gospelinvloed en een scherp, zuur klinkende sax. Zoals het een
big band betaamt, kregen een aantal van de muzikanten ook een moment in
de schijnwerpers, wat kansen gaf voor geweldige solo's. Niet elke solo
was even geslaagd, maar te klagen viel er niet.
De set kende de nodige variatie en tempowisselingen. Het trage 'Come
Sunday' kreeg zijn religieuze invulling, gezongen door beide zangeressen
en Shepp. Waarna het pallet verder werd uitgebreid met aanstekelijke,
soulvolle en funky invloeden. Het showgehalte steeg vanaf 'Mama Too
Tight' en met handgeklap en bijval van het publiek groeide de ambiance,
kwam er een warme sfeer in de tent en in het park.
© Eddy Westveer
Archie Shepp mocht er dan oud uitzien, hij maakte een krachtiger indruk
dan bijv. Pharoah Sanders enkele jaren terug of dan Sonny Rollins op
Jazz Middelheim. Hij werkte met zijn bigband nog naar een uptempo finale
toe, waar hij een nieuwe versie van het titelnummer achter plakte. Dan
keerde de big band nog even terug voor een herneming, een funky
dansversie van'Mama Too Tight'. Ja, petje af voor Mr. Shepp!
Danny De Bock
Jeroen Van Herzeele
Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 -
23u00
GRATITUDE TRIO
Jeroen Van Herzeele
(saxofoon), Alfred Vilayleck (el. bas), Louis Favre (drums)
-
totaalrecensie
-
JOE LOVANO & CHRIS POTTER: Sax Supreme
(feat. Johnathan Blake, Cecil McBee & Lawrence Fields)
main stage 21u30
Joe Lovano (sax), Chris Potter (sax), Lawrence Fields (piano), Cecil
McBee (bas), Johnathan Blake (drums)
© Eddy Westveer
Om de kroon te zetten op de zo al sterke affiche van de dag traden dan
ook nog twee grote tenoren aan. Twee intelligente toppers die vooraan in
een kwintet een staaltje van hun kunnen tentoon kwamen spreiden.
Inspiratiebron voor hun 'Sax Supreme' programma: 'A Love Supreme' van
John Coltrane, de legendarische kanjer, de te jong gestorven, enorm
bezielde saxofonist die een groot deel van het jazzlandschap voorgoed
veranderde.
Het meesterwerk 'A Love Supreme' wilden Lovano en Potter niet komen
naspelen. Het thema van het titelnummer zat wel heel herkenbaar vooraan
in hun set, maar al gauw kronkelden de saxen door elkaar, gingen zij hun
eigen weg, deed het kwintet zijn eigen ding. De technische kwaliteiten
van Potter en Lovano staan buiten kijf en dat ze niet verlegen zitten om
ideeën is ook een feit. Als begeleiders hadden ze ook niet van de minste
heerschappen bij. Kwaliteit, zeer zeker! Op en top Amerikaans en groots,
ontegensprekelijk. Bouwen op traditie, maar ook spreken met een eigen
stem, zij doen het en zij weten er een publiek mee aan te spreken. Val
je niet voor hun muziek en hun krachttoeren, dan kan het verleidelijk
zijn om hen te vergelijken met uitstekend gecaste topacteurs in een
blockbuster met klasse, een met brains.
© Eddy Westveer
Danny De Bock
Jeroen Van Herzeele
Club Stage 16u50 -18u50 - 20u50 -
23u00
GRATITUDE TRIO feat. Fabian Fiorini &
Giovanni Barcella
Jeroen Van Herzeele
(saxofoon), Alfred Vilayleck (el. bas), Louis Favre (drums)
Fabian Fiorini (piano) & Giovanni Barcella (drums)
© promopic
En dan was er nog het
zijpodium waar een saxofonist van eigen bodem vrij podium kreeg. De
keuze was geen toevallige, Van Herzeele is één van de figuren die voor
de eeuwwisseling het Belgische jazzfirmament kleur kwam geven, als een
begenadigd muzikant die een onwaarschijnlijke voorliefde voor John
Coltrane heeft en blijft uitdiepen. Eigenlijk was hij degene die het
meeste de geest van Coltrane eerde en door het park liet waaien.
Hij begon er aan in duoformatie, eerst met Giovanni Barcella en daarna
met Fabian Fiorini. Met de Italiaanse drummer belandde Van Herzeele in
een wilde ideeënstroom. Met de pianist vond hij meer plaats voor melodie
en klonken passages als een muzikale uitbeelding van een munt waarvan de
ene kant sacraal schijnt en de andere des duivels. De derde formatie was
die met zijn Gratitude Trio, met een heel stevige aandrijving van
elektrische bas en drums. Een set om heel benieuwd geconcentreerd te
gaan luisteren naar de cd 'Alive’.
Tenslotte, na de tenoren op het grote podium trad hij op met de beide
drummers, de pianist en de bassist om een kwintet te vormen en met luid
volume een warmhartiger soort tour de force te presenteren.
Danny De Bock
|
|