Zaterdag 6 Juli :   Orchestral manoeuvres...are the best !

PENTADOX

 hoofdpodium 16u30

Sylvain Debaisieux (sax) - Weston Olencki (trombone)-Bram De Looze (piano)- Lester St Louis (cello) - Nick Dunston (contrabas)-Samuel Ber (drums)

Vorig jaar won Pentadox als Belgisch trio (met Sylvain Debaisieux, Bram De Looze en Samuel Ber) de prijs van Jong Jazztalent in Gent. Nu een jaar later staan ze hier met enkele extra muzikanten om het ingediende project uit te voeren. Het is een mix van improvisatie en deels uitgeschreven muziek. Het zal voor velen onbegrijpbare muziek zijn of zelfs vervelend. Tja impro heeft zijn voor-en tegenstanders. Het kan er zogezegd rommelig aan toe gaan. De trombonist knettert soms en de drummer walst twee symbalen tussen zijn handen. Vaak is het zo dat je deze soort muziek live moet zien om te beleven wat ze uitsteken op hun instrument.
Bon, soms lijkt me de muziek wel wat hebben van ‘Pictures at an Exhibition’ als een suite van de Russische componist Modest Moessorgski. In een tweede nummer begint Bram solo met zeer fijne vingerzettingen en dit zal doorspekt worden met crispy cracks en geluiden van de trombonist die voor zich een tafel met fijne elektronica ter beschikking heeft. Bram laat er zich niet door afleiden en ook de drummer gaat mee met wat experimentele percussie die overgaat in gekletter en de zwarte cellist strijkt dat zijn leven ervan afhangt en begint ook nog te meppen op de cello met zijn strijkstok. Tja dat is eens wat anders, wat een climax. Een rustiger nummer volgt en ik besluit even wat te gaan wandelen , eten en bekenden te spreken.

Michel Proesmans

GONZALO RUBALCABA TRIO

 hoofdpodium 18u30

Gonzalo Rubalcaba (piano) – Armando Gola (bass) – Ludwig Afonso (drums)

Naar het schijnt staat deze sterke Cubaanse pianist hier al voor de vierde keer maar zelf zagen we hem niet eerder. Het is een mix van diverse stijlen deze keer, gezeten in een wit pak : strakke complexe ritmiek met wat rock zelfs en op het einde een prachtige solo ballade aan de piano. De bassist à la Pastorius brengt de fusion kortbij. Gonzalo is technisch sterk begaafd en werd destijds door Dizzy Gillespie ontdekt en maakte furore met bassist Charlie Haden. De verstandhouding tussen bassisten en drummers is een centraal aandachtspunt in zijn muziek. Hij werkt dus graag in kleine bezettingen en dat kan ik alleen maar beamen. Daarnaast wil hij zijn Cubaanse roots altijd alle eer aandoen door iets van Chucho Valdez te spelen. Deze Rubalcaba speelt daarbij oprechter dan die krachtpatser Christian Sands van gisteren.

Michel Proesmans

A-B SQUARED-TERENCE BLANCHARD FT. THE E-COLLECTIVE W SPECIAL GUESTS

 hoofdpodium 20u30

Terence Blanchard (trompet) – Charles Altura (gitaar) – Fabian Almazan (piano) – David Ginyard (bas)
Special guests: Gerald Clayton (piano, fender rhodes) – Jeff ‘Tain’ Watts (drums) – Jean Toussaint (sax)

A/B Squared is een hommage aan de legendarische jazzdrummer Art Blakey, met wie Blanchard in het begin van zijn carrière verschillende keren heeft samengespeeld. Blakey zou dit jaar 100 kunnen geworden zijn. “De kansen die hij mij heeft gegeven om mijn eigen stem te vinden, wil ik nu ook geven aan de muzikanten met wie ik speel.” Zoals The E-Collective dus zegt Blanchart.
Terence uit New Orleans heeft zich sinds de jaren’80 ontpopt tot een veelzijdig artiest: uitmuntende trompet, componeren, bandleider, mentor, filmmuziek, opera werk enz.

Ze spelen geen klassieke tribute maar zowat van alles door mekaar. Een lange swingende opener is ‘Ugetsu’ waarbij Wayne Shorter (ook nog een leerling van Blakey) in meespeelde destijds in 1963. In een ander nummer spelen ze zeer melodisch met lange trompet uithalen - wat een kracht en toonvastheid. Met een gitaar erbij wordt het rockachtig met vettige baslijnen à la Prince. Jeff ‘Tain’ Watts speelt met een grote smile op zijn gezicht. Gerald Clayton speelt op piano en Fender Rhodes de sterren van de hemel en is de zoon van bassist John Clayton. Soms heb ik de indruk dat er teveel volk op scene staat en iedereen wil tegelijk zijn beste beentje voorzetten en soms gaan de stukken ‘Dat there’ of ‘ Kaos’ eerder in de mist. Gelukkig horen we ‘Moaning’ op het einde als afsluiter en dat is nog het meest herkenbare van Art Blakey.

Michel Proesmans

FRED HERSCH & WDR BIG BAND CONDUCTED BY VINCE MENDOZA

 hoofdpodium 22u30

FRED HERSCH (piano) & WDR BIG BAND CONDUCTED BY VINCE MENDOZA

Als fan van Fred Hersch zie ik erg uit naar dit optreden, nu met een big band. Ik leerde Fred kennen bij een concert vele jaren terug op Jazz Middelheim en dit is me altijd bijgebleven.
New Yorker Fred Hersch dus met de Duitse WDR Big Band onder leiding van Vince Mendoza. Vince ging door het oeuvre van Fred en maakte de arrangementen. Dat resulteerde in een nieuw album, 'Begin Again' en het is een korte overview van zijn carrière.

Het duurde even eer de mixing ok is want de solisten komen te luid binnen en ook Vince zijn bewerkingen zijn wat te hevig in de trompetten. Maar geleidelijk aan wordt het beter en zelfs véél beter. Het is blijkbaar de derde keer dat ze dit live uitvoeren. Ze beginnen met het titelnummer ‘Begin again’ dat feestelijk en vol klinkt. Het is een volledig nieuwe compositie die Hersch nog niet eerder heeft opgenomen. Het is een rijke compositie die de samenwerking gelijk bloot legt. Een rijke melodie waarover Mendoza een vrij arrangement schreef wat Hersch en de band wonderwel doet aansluiten. Mendoza is de absolute meester is terughouden en vol aansluiten.
Een ander probleem is het niet kunnen stilzitten van het publiek, het gedurig praten of lachen tijdens stille passages. Dan moeten ze maar op café gaan of ver buiten de tent hun praatjes houden, vinden wij hier !. Maar door de regen komen er mensen mee loeren in de tent maar  er zijn nu eenmaal wél muziekliefhebbers in de tent die willen genieten van de muziek hé ! Om een voorbeeld te geven dat Fred graag duiding geeft bij enkele songs is dat zoals bij ‘Out someplace’ dat gaat over ene gay jongen Matthew Shepard die werd doodgeslagen op straat in 1998. Een zaak die destijds (terecht) veel aandacht kreeg en onze wereld in verdraagzaamheid een flinke opdonder gaf. De compositie van Hersch beschrijft zijn laatste uren en hakken er diep in. Fred is zelf gay en verteld dat husband Scott ook ergens in de tent zit. Daarvoor speelt hij ‘The Orb (for scott)’. ‘The Big Easy’, een fijn in blues gedrenkte Hersch compositie, en ‘Forward Motion’, met een excellerende drummer Hans Dekker, vervolmaken de fijne setlist die 'Begin Again' kenmerkt.

Het hoogtepunt is voor mij Fred's solowerk, daarin is hij uitmuntend en zo geniet toch de hele tent met verbazing van het wondermooie ‘Pastorale’ geïnspireerd door Robert Schumann Kinderszenen, gevolgd door een speciale versie van ‘Round Midnight’ van Thelonious Monk. Een luid applaus volgt. Fred is een mentor geweest voor Brad Mehldau en Ethan Iverson van the Bad Plus en Hersch zelf is een organische mix van de focus van Keith Jarrett, het geduld van Bill Evans en de recht toe recht aan swing van Tommy Flanagan. Hij verstaat de kunst om de muziek op een unieke manier naar zijn hand te zetten. En om af te sluiten nog volgende uitspraak: "When it comes to the art of solo piano in jazz, there are currently two classes of performers: Fred Hersch and everybody else". (All About Jazz)

Michel Proesmans

STÉPHANE GALLAND & (THE MYSTERY OF) KEM| STÉPHANE GALLAND & MALCOLM BRAFF| STÉPHANE GALLAND & ADRIAAN VAN DE VELDE

 garden stage 17u50 -19u50 -21u50

Bram De Looze (piano)-Sylvain Debaisieux (sax)- Federico Stocchi (contrabas)- Stéphane Galland (drums)

Malcolm Braff (keys) - Stéphane Galland (drums)

Adriaan Van De Velde (keys, electronics - Stéphane Galland (drums)

Zonet nog op het hoofdpodium komen Bram en Sylvain Stéphane zich hier vervoegen bij de Italiaanse bassist Federico (die we o.a. kennen van JazzContest Mechelen) en  gaan ze hier Kem exploreren. 'The mystery of Kem' staat voor de kleur zwart in het oude Egypte met de donkere vruchtbare aarde. Zoals steeds is Stéphane Galland bezig in zijn jazzspectrum met talloze nevenprojecten en is niet vies om samen met jongeren te experimenteren. We horen o.a. ‘Symbiosis’, ‘soils’ en ‘Hitectonic’ en dat allemaal in een half uur samengebald. Je kan ervan nagenieten op de plaat ‘(The mystery of) Kem’ uit 2018.

We reppen ons terug naar de Garden Stage voor Galland in duo met een Zwitser Malcolm Braff met lange baard aan piano en Fender Rhodes. Galland en Braff spelen intussen al een paar jaar af en toe samen en dat merken we hier. Ze hebben beiden hun unieke ritmische manier van spelen. Veel volk zit mooi in een halve cirkel op het gras te genieten. Samen herwerken ze jazz standards terwijl ze ook eigen composities brengen. 

Door de regen snellen we ons voor een laatste Galland set naar de Garden Stage en schuilen onder het gebladerte van een dikke boom met zicht op het tweetal. Iedereen propt gezellig dicht tegen mekaar in de te kleine open tent wat verderop.

Galland viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag, maar op zijn geluid staat geen leeftijd. Onder de noemer Rhythmology gaat hij een duel aan met jonge snaak Adriaan Van de Velde op toetsen die we hier in Gent Jazz eerder ook al tegenkwamen met de band Pomrad. Antwerpenaar Adriaan op de keys tovert beats als in een discotheek onder de pulserende energieke salvo’s van Stéphane. Het is erg aanstekelijk en dansbaar. Ik vindt dit beter dan Stuff en onder de noemer less is more dekt deze bezetting de lading wel. Samen zetten ze het project ‘Yhi’ op poten dat staat voor de godin van licht en schepping. Ze zijn creatief, groovy en virtuoos met elektronische beats. Moesten we een gesloten tent hebben gehad dan was iedereen nu aan het dansen... maar geen mens waagt zich hier nu aan 'singing’ and dancing in the rain'.

Michel Proesmans

MELISSA ALDANA QUARTET

 garden stage 00u00

Melissa Aldana (tenorsax) – Lage Lund (gitaar) – Josh Ginsburg (bas) – Kush Abadey (drums)

foto by Michel Proesmans

Wat een aangename band op dit middernachtelijk uur. We zien de uit Chili afkomstige Melissa Aldana op sax en het is een aangename kennismaking geworden. Strak in pak met das zien we ook Lage Lund op elektrische gitaar, die ik al eens zag in de Hnita hoeve. Ze weet zich goed te omringen.
Aldana kreeg les van o a. George Coleman en ze won op haar 24ste al de prestigieuze Thelonious Monk International Jazz Competition. In 2016 kwam haar album ‘Back home’ uit als een hommage aan haar held Sonny Rollins. Ze speelt ook enkele nummers van haar nieuwe plaat ‘Visions’ van 2019.
Kush, de zwarte drummer, heeft al opgetreden met klinkende namen als Ravi Coltrane, Chris Potter, Nicholas Payton, Gilad Hekselman, Terence Blanchard, Tomasz Stanko… Hij is lid van het Wallace Roney Quintet. De zijpodia op de festivals blijven toch nog altijd interessant al hoeft het niet extra voor mij. Als tussendoortje zijn jazz DJ’s best voldoende want zo hebben we tijd om met bekenden rustiger te kunnen praten.

Michel Proesmans