Het platenlabel VERVE bracht ooit een reeks CD’s uit met de titel ‘Quiet Now’, daarop een keuze uit de mooiste en gevoeligste Jazzballads van een aantal groten. Als daar zijn Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Oscar Peterson, Jobim, …  . Tutu Puoane bevindt zich met hetzelfde concept dus in erg goed gezelschap. Zelf vertelde Tutu over de titel van haar nieuwe plaat dat ze er eerder een statement mee wou maken. 'Quiet Now' zou dan staan voor ‘luisteren iedereen, nu is  ‘t mijn beurt…’.

Wat er ook van zij, haar tweede CD die in de Fattoria Musica studio in Osnabrück Duitsland werd opgenomen, is een sterke en evenwichtige plaat geworden. Met zorgvuldig uitgekozen fraaie, delicate songs waarin Tutu’s Zuid-Afrikaanse roots verweven worden met fijne Jazzcomposities. Er mogen in de Jazz dan al grotere stemmen zijn dan die van Tutu Puoane, qua timing en emotionele intensiteit blijkt ze, ook hier weer, absolute top.

Opener 'You taught my heart to sing' is een compositie van Mc Coy Tyner met een melodisch erg sterke Ewout Pierreux en Tutu die met gevoel voor risico af en toe de hogere regionen opzoekt. Wat ons betreft biedt het Xhosa accent van Tutu’s Engels hier een schattige meerwaarde. 'I know you know', een compositie van Ewout is een mooi liefdeslied waarin de bas van Nic Thys al even gevoelig klinkt als Tutu’s stem. Titelnummer 'Quiet Now' van Jack Van Poll kreeg een modern arrangement mee van Tutu en Ewout en biedt de kans om ten volle kennis te maken met het kwartet.

'Mangakane', voor ons een eerste hoogtepunt van deze plaat, is een ode aan de mama van Tutu die in haar eentje twee kinderen heeft opgevoed. In moeilijke omstandigheden maar steeds met stijl en waardigheid. Het nummer wordt meerstemmig in Xhosa gezongen, het klinkt op en top Zuid- Afrikaans en gaat van ingetogen en gevoelig naar intens uitbundig. Kreetjes inbegrepen. Een nummer waar Ewout en Tutu als schrijvers èn als uitvoerders trots op mogen zijn. Kippenvel.

'Baby, baby, baby', een lovesong van Nic Thys, met een bluesy Ewout maakt de overgang naar 'Hlompa bophello', een ander ‘Zuid-Afrikaans’ nummer. Een nummer over respect voor het leven. Met de boodschap dat een mens wat minder afgunstig zou moeten zijn, en dankbaar voor wat hij heeft.

'Old man River/Perfect life' is een gedicht van (“nothing funny about being a poet”)- Percy J.Mabandu op muziek van Nic Thys. Het nummer wordt bijna declamerend opgebouwd naar een meerstemmige catharsis en eindigt met  een engelenkoortje. Tweede hoogtepunt is het wondermooie 'I don’t know where I stand' van Joni Mitchell. Het nummer dateert uit  1969 en komt uit het onvolprezen album 'Clouds'. Tutu brengt het hier sober en enkel met begeleiding van Nic Thys op (lekker vettige) electrische bass. Op deze manier Joni Mitchell coveren kan enkel als je fan bent. 'Mpho' is de naam van het dochtertje dat Tutu en Ewout samen hebben. Het nummer is dan ook liefdevol opgedragen aan haar. 'Love is the simple truth' en 'Wayne' zijn allebei nummers van Ewout op tekst van ene Suzie Scragg. Straffe Jazzcomposities met mooie vocalises van Tutu, en met de band op zijn ‘Shorters’ uit het thema terwijl de drive behouden blijft.

Naast al dat muzikale moois misschien nog even de opmerking dat 'Quiet Now', in deze tijden van downloaden, een fijne CD is om te hebben. Het doosje bevat een mooi tekst- foto en informatieboekje en steekt in een stijlvolle kartonnen hoes. Je kan er dus zowel met een goed gevoel naar kijken als naar luisteren.
 

Gi Leoni

De Chileense tenorsaxofonist Marcelo Moncada is verantwoordelijk voor compositie en arrangementen van bijna alle nummers op twee na, waar het hele quartet meeschreef. Onlangs kon ik een optreden meemaken van dit quartet in de Mechelse Jazzzolder en dat was een absolute meevaller ! De opener van de CD,'Viaje al norte', doet mij helemaal terugdenken aan dat optreden. Energie, perfecte timing, de pan uitswingen.
Onmiddellijk valt de tenorsax op, Marcelo heeft een rauwe coole klank, met veel Latijnse emotie gekleurd en een strak duidelijke speelstijl waar franjes zijn weggelaten. Stijn Wouters bespeelt de piano met licht funky touché, militant en zéér aanwezig. Ook de Portugese bassist Rui Salgado is zéér aanwezig op de achtergrond, met een zacht kleurig meditatief bassspel en hoogstaande strijktechniek. Het drumwerk van Frederik Meulyzer is krachtig ritmisch en architectonisch percussief verhalend. Belangrijke"guest" op deze CD is trompettist Bert Joris die geweldig solowerk laat horen op drie nummers: 'Pitrufquén'(2), 'Gato plomo blues' en 'Cielo celeste'(8). Ook pianist Seppe Gebruers is uitgenodigd op twee nummers met opmerkelijk pianospel, en zeker ook de bijdrage vermeldingswaard, al is het dan maar op één nummer, is percussionist Juan Carlos Bonifaz  : 'Café Amarillo'(6), met geweldig marimbaspel en fijnbesnaarde percussie.

 Zowel de illustratie op de kaft als de titel "COLORES" duiden op de duidelijke veelkleurigheid van de composities, van soms pure eenvoud naar melodisch abstract avant-gardisme, heldere levendige kleuren vermengd met donkere melancholische tinten, die misschien heimwee naar het thuisland en verre familie (waar deze CD is aan opgedragen) oproepen,en héél voelbaar zijn in de toon van de tenorsax van componist-saxofonist Marcelo Moncada. Dit vind ge ook terug in de voortdurende tempo-en kleurwisselingen van deze CD ,maar ook de plotse tempowisselingen in ieder nummer apart,van soms demonisch traag naar krachtig snel en terug. Hier en daar zijn er verwijzingen naar de grootmeesters zoals het nummer 'El Tordo'(7) dat een hulde suggereert aan John Coltrane (Mc Coy Tyner,Elvin Jones) en in sommige uptemponummers dwaalt de geest van Horace Silver gewis. Doch de componist verwijst er slechts naar en maakt er een heel persoonlijk gegeven van.
Deze CD klinkt héél persoonlijk en is een meesterwerk van Marcelo Moncada en zijn quartet, met nét dat zuiders tintje erbij,dat hem erg onderscheid in de Belgische jazz waar hij nu thuis hoort. Een absolute aanrader is 'Colores' want het is een CD geworden die tijd eist van zijn toehoorder om de schoonheid en de bonte kleuren ervan te ontdekken en zelfs een traan is zeker niet ondenkbaar,bij de soms diep melancholische passages die de composities rijk zijn.

Kris Vanderstraeten

Drie generaties topmusici verenigd in  een sextet dat ontstaan is als een uitloper van de concerten die speciaal werden opgezet om de , in 2008, 30 jarige Brusselse legendarische  Travers Jazzclub te gedenken. En dat met nummers die daarvoor speciaal werden gecomponeerd door Charles Loos himself en de componisten Benoît Louis en Frank Wuyts. Dat was het opzet van Jules Imberechts, maar dat is  intussen, wegens succes,  ook een stuk eigen leven gaan leiden. De Waalse Bernard Guyot voegde daar een suite aan toe en schreef samen met Charles Loos nog wat andere  nummers  bijeen die gearrangeerd werden voor dit uitstekende zeskoppige muzikale gezelschap. Ongecompliceerde jazz is het resultaat waar de solisten hun kwaliteiten uitdragen ten dienste van het sextet dat daardoor ook erg samenhorig klinkt. Dat zulks uiteindelijk live op CD gezet wordt, dat onderstreept nog meer de rode lijn die loopt tussen de twee huidige concertplaatsen waar, sinds het verdwijnen van de Travers, eind jaren negentig, intussen Jules Imberechts zijn concerten dan weer organiseert. In Brussel is dat het 'Theater Marni' en in Waals Brabant is dat in het culturele centrum 'Brassages' te  Dongelberg. Een ode aan de jazz en z'n onvermoeibare organisators, dat is deze schijf  en geef ze maar een aandachtige beluistering, pure ontspanning is het, geen moeilijkdoenerij deze keer en de zonnebloem op de hoes maakt het meteen ook duidelijk : relax en enjoy ! Charles Loos blijft daarbij op deze plaat merendeels op de vlakte, staat ten dienste ván en zo gaat het ook op 'Au pays des aveugles' waar Yannick Peeters prompt binnen stapt en vooral de blazers het voor het zeggen hebben. Volgt dan de suite 'A travers tout' van Bernard Guyot en da's er ééntje uit vijf delen waarbij in het 'First Part' Charles dan toch voor één van de schaarse keren, speels en lichtvoetig de band op een zwierig showbandpad zet. Up tempo met een mooie harmonie tussen de instrumenten , gevolgd door een wat uitdagende Yannick en gelijk wordt het wat zwoel in 'Part II'. Stéphane Mercier borstelt met verve de vloer voordat een wat macho J.P. Estiévenart de puntjes op de i komt te zetten ! Charles houdt het thema in de gaten en de drums van Wim Eggermont begeleiden je naar de climax. Het is weer die Charles  die dan ontwaakt als komende uit een rose wolk om een tenendansend ballet met wat dramatiek erin neer te zetten in 'Cadence'. Het is echter slechts een kortverhaal dat overgaat in een romantisch uitje, een 'sentimental mood' met J.P. Estiévenart op bugel, daarna Stéphane en Charles op kousevoeten, erg mooi, deze 'Part III'. Bijdragend aan die intimiteit, de gevoelswaarde , is het geïnspireerd bassen van Yannick en het drumroeren van Wim. Het einde van de suite 'Part IV' wordt dan weer groots aangezwengeld en opgedreven tot een lekker draaiende machine door de sopraansax van Bernard Guyot. Een plotse stop maakt dan een abrupt einde  aan deze 'dertig minuten suite' 'Is het al gedaan?' denk je dan, maar zo gaat het nu eenmaal  met mooie dingen... In 'La Colomba', een ballade van Bernard, komt Yannick Peeters in een monoloog naar voren en als zij dan even later terug treedt, laat Charles de piano toch weer spreken in een vloeiende taal, hierbij bijgetreden door Bertrand, wederom aan de tenor. De verenigde blazers dragen dit nummer zacht mee naar het einde. '
I see you next time' klnkt in den beginne als de aanzet van Coltrane's 'A love Supreme', is weer een stuk voor het ganse sextet en  snel op de pedalen. Het tempo ligt inderdaad  vrij hoog ( het afscheid kan haast niet snel genoeg,lijkt het...) maar gelukkig gaan we toch een goeie zeven minuten lang , ruim voldoende om nogmaals te genieten van J. P.  aan de trompet, heb ik al wel es meer gezegd zeker, maar hier zit een hele grote meneer aan te komen ! Opwindend stuk is deze song maar wat opvalt bij deze live registratie is dat we te maken hebben met een wel héél minzaam publiek, want hier ook weer geen shouts of overdreven enthousiast applaus, verbazend vind ik het ...En weer is het J.P. die absoluut de Goliath is in deze 'David et Goliath', al moet je't  Guyot nageven , zijn mooie solo sluit  lekker bij die van Jean-Paul aan. De deun klinkt aardig vertrouwd, zitten bekende elementen in al kan ik, helaas, zo meteen geen bron vernoemen. Nu echter wél enthousiaste reacties vanuit het publiek, is het dan toch die herkenningsfactor ?  En dan zitten we weeral op het end en daar gaan we zowat laveloos (onder) uit , pure New Orleans, breed gesticulerend met heftige accenten en highblowers voor en achteraan, een terechte afsluiter van een zééér genietelijke jazz CD, en dat het er  weer ééntje is van bij ons is, uit België,  da's voor één keertje dan,gelijk met Clouseau, de borst vooruit !

Winus

Het moeten niet steeds jonge leeuwen zijn die in in deze besprekingen aan bod komen. Voorwaar verruimen zij telkens weer onze horizonten maar in het brede muzikale landschap zijn daar ook  muzikanten en componisten zoals pianist Marc Matthys die steeds weer trachten oud met nieuw te verzoenen, klassiek, pop en jazz en dat in een hoogst persoonlijke stijl en voorzien van de beste attributen , als ik de medemuzikanten en gasten zo oneerbiedig mag benoemen. Zo bestaat het trio uit vaste waarden Bart De Nolf aan bas en Dré Pallemaerts aan de drums maar verder komen ook aan bod : dochter Vanessa Matthys, eveneens klassiek geschoold, de Franse percussionist en showman Fred 'El Pulpo' Savinien, die wij ons nog herinneren van de concerten met Bruno de Bruxelles; Peter Verhoyen, Brugs klassiek fluitist en David Linx als special guest aan de  vocals (op 'Alfie')...voorwaar een bonte verzameling ! Dat het geheel resulteert in een lappendeken van stijlen, dat is dan ook te verwachten, hoe rijmt deze  directeur van het Conservatorium van de stad Kortrijk  dat allemaal aan mekaar? Laat ons maar eens luisteren naar deze productie die onlangs uitkwam bij het  'Alley Cats' jazzlabel van een oude studiegenoot van Marc, Patrick Mortier...

Zoals het hoort voor een productie die in de zomer gereleased wordt schuift ' La Petite Mambo' van succesvol veelschrijver Erroll Garner warm naar binnen, speels en dartel zonder daarom te uitbundig te worden, dat ga je trouwens op deze schijf niet vinden. 'El Pulpo' maakt het trio tot een kwartet (ter ere van de Cubaanse percussionist José Mangual volgens de bijsluiter). 'A House is not a home', wereldberoemd nummer van Burt Bacharach, krijgt daarna een jazzy toets en de heel lekkere stem van dochter Vanessa Matthys mee en ook het daaropvolgende 'A.C.J.' (de initialen van Antonio Carlos Jobim, een pionier van de Bossa Nova) maken deze schijf totnogtoe very easy listening, te genieten op het zomerse terras...En ook 'Alfie', een heel herkenbare, maar rijpere David Linx op het thema van de gelijknamige film van Lewis Gilbert uit '66 , is best aangenaam (en dan moet je weten da'k eigenlijk helemaal niet zo Linx gezind ben !) 'Blues for Oscar', je mag tweemaal raden ter ere van wie... is de blues, baby ! en je weet, dat gaat hier als pap naar binnen! Bart mag daar inleidend voor Dré de solo aanzetten  en verder kabbelt deze eigen song mooi op 12 maten verder. 'San Juan' heet dan een trage Argentijnse dans te zijn 'met een knipoog naar Bandoneist-componist Astor Piazzzolla' maar heeft wel alle passie onderweg verloren, is bloedeloos en mag voor mij al gauw eindigen, beetje oppassen nu toch want de stemming is al gauw aan het veranderen...Klassiek getinte stukken hadden we intussen ook nog niet gehad maar 'Corelli Today' brengt daar nu verandering in. Een thema van de Italiaanse violist uit de 17e eeuw is het, maar eerder een variatie op dat thema, zoals ook voorheen Rachmaninov dat deed en zo krijgt dit toch nog wat jazz in de sloffen, al wordt het nooit echt mijn ding. Nee, dan liever Cole Porters' 'Get out of Town' met Vanessa aan de vocals maar verder vooral een erg bevlogen Marc, jazzy swingend achter de toetsen, daarbij aardig begeleid door het trio + één, 'El Pulpo'. Jazz en Bach daarna, da's weer niks voor mij,vrees ik,  deze 'Siciliano - The Summer knows', al ben ik daar ook eerlijk in, erg zwaar is het allemaal niet maar de 'doededoe's van Vanessa hoef ik niet, de overgang naar The Summer knows' is anders wél knap gemaakt. Maar ik hoop nu toch weer gauw op wat frivolere dingen zoals, jawel 'Simple Waltz', een eigen jazzy wals doorstappertje met ruimte voor wat knap solowerk van de ritmesectie. Volgt een nummer van onze Toots en je hoort 'm hier al in gedachten bij, innemend op z'n mondmuziekje, op deze 'Ballade voor Damiaan'. Marc zet deze ballade echter ook zo,zonder Toots, gevoelig neer, het is een mooi en stil moment. Op kousevoeten en in salonrok komt 'Fantasy on KV 331' er dan aan , een Mozart thema, door Marc netjes naar jazz vertaald. Erg zoet zijn we toch weer bezig en 'That's all' van Bob Haymes doet daar nog twee klontjes bovenop, help ! ..ik vrees van te versuikeren nu ! De mooie vocals van weerom Vanessa en het uitstekende pianospel van Marc, het mag gezegd, maken echter  veel goed. Datzelfde geldt voor de schone ballade 'Illusion', mét afgeborstelde percussie en 'Lamento', het ultieme einde, een pianosolo, ter nagedachtenis van de betreurde Gentse levensgenieter en  pianist Bob Lalemant die in 2006 op 79 jarige leftijd overleed. Dát, beste lezer is niets meer maar dan ook zéker niet minder dan de laatste CD van Marc Matthys, die hiermee deze 'Shades'afrondt, zijn intussen.. 18e CD? Luisterjazz is het, bij voorkeur in het salon te genieten bij een glaasje port, niet morsen op het parket...Dat de hoogzomerse begintunes je  eerst wat op het verkeerde spoor zetten is daarbij ook niet gans waar. Dit is, meen ik , Marc Matthys ten voete uit, degelijk en hoog kwalitatief, echter niet thuis in nachtelijke jazzkroegen waar zweterigheid en bop troef zijn, maar heeft niet alles zijn waarde ? ...
 

Winus

We waren eind maart in  de Hnita Jazzhoeve en maakten daar een erg gesmaakt concert mee van '4 in 1',de groep rond  Jean-Paul Estiévenart, een groep  die toen wel vaste bassist Sam Gerstmans moest ontberen maar Piet Verbist (van o.a. het Jef Neve Trio) viel bij die gelegenheid wel voortreffelijk in. Heel wat nieuwe composities kregen we  voorgeschoteld en natuurlijk kenden we Jean Paul al van concertjes in de jazzzolder of als hoofdact op JazzatHome of als sideman in deze en gene formatie ,maar zoals dat gaat : wanneer je foto's schiet gaat de muziek grotendeels aan je voorbij, waar de ogen zijn, hebben de oren effe geen plaats... Gelukkig zijn daar nog de CD's, of in het geval van '4 in 1' dan toch alvast al een eersteling en die noemt '4 In 1', net zoals de groep, da's makkelijk... Is het zo'n hechte schijf als de zeer op mekaar ingespeelde formatie die we toen in de Heistse jazzhoeve troffen?...CD in de schuif en 'play !'  'Time's mirror' tikt meteen als een klokje binnen, is breekbaar en gevoelig bij het trompetspel van JP (hier op deze CD nog geen floeren bugel te horen...) maar  de resonerende solo van Lorenzo maakt  er voorwaar net zo goeds wat vloeibaars van en dan wordt het een surrealistisch uurwerk , net zoals dat van Dali...een mooie kunstzinnige start ! Dynamischer wordt het met 'Fred', die  met een oplopende tempowissel naar een tussensprintje leidt. Toon Van Dionant, aan drums, valt hierbij op want die is zeer aanwezig op cimbalen en Toms, zonder daarbij opdringerig te zijn. Hij volgt gewoon de te gane weg, maar doet dat wel uitstekend! Je begint er trouwens ook bij de andere nummers op te letten... Let maar op de intro van bvb. 'The Night before Sadness', wat nu volgt. Het is een beetje een droef nummer maar het ritme blijft vrij hoog en we maken hier zowel kennis met de highblowerscapaciteiten van Estiévenart als met de inventieve, verhalende gitaarsoli van Lorenzo Di Maio. In een hoog tempo  gaan we daarna verder met 'Strange Food (niet 'Fruit' dus), alweer een eigen compositie van Jean-Paul .De solo van Lorenzo volgt die van Jean-Paul en beide heren tonen hierbij duidelijk hun technische kunnen , zonder er meteen ook een 'exposé van te maken, een 'ronde' song is het, klassiek opgebouwd met een duidelijk begin en einde. De volgende mag Lorenzo dan strelend aanzetten. 'The Old Lorry' is er dan ook ééntje van zijn hand en da's een erg mooie ballade waar eenieder zijn zegje mag hebben. Sam Gerstmans doet dat mannelijk zangerig na  de gevoelige tonen van Jean-Paul en ook Lorenzo raakt die gevoelige snaar. Onnodig te zeggen dat Toon dat weer fijntjes inborstelt. 'Vague' trekt zich dan steunend en krakend in gang. De contrabas wordt aangestreken en Estiévenart heeft een beetje een 'zieke' trompet. Het is uiteindelijk Sam Gerstmans aan de bas die kordaat de aanzet geeft tot 'Vague Part 2'. Het is wat een  relaxte rit 'along the seaside' zou kunnen zijn . Na een voorzet van JP volgt hier een erg mooie solo van Lorenzo en eindigen doet de rit met een 'coup de frein' van de bassist. In 'Benlliure' gaan gitaar en trompet dan gelijk op,  in wat uitmondt in een nogal drukke discussie waar enkel de bassist zich onthoudt om even later zijn 'versie van de feiten' te argumenteren. De drummer beaamt en wat later zijn JP en Lorenzo dan weer in harmonie samen... Klaar als het zuiverste water vloeit Lorenzo ' L'Echo Du Sounds' binnen, da's weer wat weemoediger en in Toon's spel  herken je de lessen van de meester aan het subtiele drumwerk,  onze 'international' Dré Pallemaerts. Vechtlustiger volgt daarna  het intussen al bekend in het oor liggende 'Swordsman'. Het thema klinkt als een soundtrack bij de film. En ook hier weer een erg aanwezige Toon Van Dionant op dribbelende drums en cimbalen. Soli van Estiévenart en z'n beresterke sparringpartner Lorenzo Di Maio. Sam Gerstmans houdt hierbij de rekkers erg gespannen en drijft deze song moeiteloos door deze stroomversnelling. Applaus voor eenieder !

'Inès' komt als afsluiter hier terecht fier achteraan, een 'borst vooruit 'stuk, met de kepie eerbiedig af, een terecht slotstuk.

 Hoeft het hierna nog gezegd dat ik zwaar onder de indruk ben van deze eersteling van deze gasten. De protagonisten vielen al eens eerder in de prijzen maar dat zullen verdorie en voorwaar zeer zeker de laatste niet geweest zijn ! ...- eerbiedige stilte -

Winus

Opener ‘Free your mind’, een compositie van Tom Mahieu is meteen het meest toegankelijke van de eigen nummers en heeft zowaar (Jazz)hitpotentieel. Na de herkenbare inleiding die aan het einde van het nummer opnieuw hernomen wordt, mag de ritmesectie zich uitleven en maken we weer kennis met de uitmuntende Jazzpianist die Dominique Vantomme (DVT) intussen geworden is.

‘Public happiness’ is een Vantomme-compositie en zet in met tenorklanken uit de freejazz alvorens over te gaan in een harmonische ballad. Saxofoon en piano soleren om beurt en tonen beiden hun grote expressieve bereik. Kenny Werner lijkt nooit veraf.

‘Here’s  to life’ het zeemzoete en onverwachte nummer van Phyllis Molinary en Artie Butler, bekend van de versie van Shirley Horn, is toch interessant vanwege de diepe klankkleur van de tenor.‘Code of the blues hippo’ van DVT is opgebouwd in bluesmaten en biedt expliciet drumwerk van Geert Roelofs. Geen ingewikkelde akkoordenwisselingen en dus meer vrijheid om vanuit ‘den buik’ te spelen.‘Berlin’ een kort en krachtige piano-improvisatie en  ‘Ithaca’ een lieflijke ballad zijn de laatste DVT composities op deze plaat.Voor ‘Beyond explicit’ tekenen alle vier de groepsleden – geluidsbeeldhouwers – die steen voor steen aan een vrije en toch melodisch swingende compositie bouwen.Tom Mahieu mag afsluiten met zijn nummer ‘Close to my heart’. Een emotioneel duet tussen piano en tenorsax. Bijna zwaarmoedig eerst maar hoopvol naar het einde toe. Een muzikaal liefdeslied.

‘Walk into the skyline’ is wat ons betreft de meest intense en gevoelige plaat van de 'twee-eenheid’ Mahieu-Vantomme. Altijd muzikaal, ook als er niet van het blad gespeeld wordt. En dit quartet met Werner Lauscher op contrabass en Geert Roelofs op drums voelt mekaar erg goed aan.

Gi Leoni

De CD begint als een Indische raga, heel vanuit de verte glijdt de muziek langzaam binnen : de bedachtzame tenorsax van Steven Delannoye,de zwoele bas van Yannick Peeters en bij de eerste rimshot van drummer Lionel Beuvens is het nummer 'Trio story 1' voorgoed aangezet. Met droge toon en beheerst spel vertelt Steven zijn verhaal en houd de spanning hoog. De drums van Lionel zijn ingehouden sober in samenspel met de bas en komen af en toe lonken naar de voorgrond met stevige beats. Met het nummer 'Trio 3' gaat het er iets helser aan toe, melodieuse free-elementen vermengen zich, het tempo verhoogt, inside dialogen draaien rond, de beat verstrakt. Bij 'At' neemt de bas het voortouw en trekt de tenor mee door het zand. 'So true' is een walkende ballad met slome tonen van lange noten en natte percussie, mallets die het wateroppervlak lijken te beroeren. 'Play it' is een hoogtempo swingend nummer waar de drie muzikanten naast elkaar soleren in alle hevigheid.'Os' lijkt weer op het begin met een tampura-achtige East-achtergrond, (een synthesiser ?), hier ook weer het contrast tussen de droge tenor,de aanhoudende bastonen en de nat-percussie van Lionel Beuvens. 'Midnight suite' introduceert Steven op sopranosax met lange uitgesponnen zangerige noten bolerogewijs naar meer scherpte de hoogte in.'The Nice Ones are Gone' terug op tenor laat Steven zich overdonderen met stevig creatief drumwerk van Lionel Beuvens met net geen drumsolo op het einde...'...Me', het slotnummer heeft een stevige funky -beat en wordt na een minuut abrupt afgesloten...? de Sequel voor een volgende schijf ?
De hele plaat,en dat is vooral aan zijn voorman te danken, baadt in meditatieve sfeer, ook de up-tempo nummers. Steven Delannoye presenteert hier op zijn eerste CD zijn zéér eigen geluid, droog,verhalend en met een absoluut oor voor soberheid. Zowel Yannick Peeters als Lionel Beuvens zijn de ideale muzikanten voor het Steven Delannoye Trio. Ook Yannick mikt met haar vol basspel op soberheid en volgt een klare lijn wars van supervirtuositeit. Lionel Beuvens is dé veelgevraagde drummer van het moment,en terecht, zijn spel is uitermate creatief en klinkt heerlijk helder uitgesneden op deze CD. Een echte aanrader is deze' Midnight suite' van een hecht trio.

Kris Vanderstraeten

Deze keer een nieuwkomer op de scène en meteen een vreemde eend in de bijt er bij ! Mooie stemmetjes, en daarnaast, jong naast 'oud', een combi van glanzende jona gold tegenover de meer belegen Cox, om het wat fruitig te houden en in de sfeer te blijven... Want wat doe je met duidelijk zangtalent en in welke aantrekkelijke vorm kan je dat presenteren ? Dat dacht Luc 'Lucas' Canters toen hij Emilie Leysen een eerste keer hoorde zingen in het repetitiekot in de tuin. Het waren hij en Celle Somers, een bevriend pianist, die het concept van Strange Fruit, met Jazzstandards in mekaar draaiden. De pianist verdween echter maar de zoon, Michiel Somers,  vervoegde het gezelschap op elektrische bas. Een ex-drummer uit het hardrock circuit (Jan Van Dessel) gooide de ritmebox d'er uit en maakte naast gitarist Luc Canters, die ook al uit de rock stamde, het spel kompleet maar niet zonder dat Emilie een vriendin van haar, Nathalie Van Den Meutter, bij in het geheel betrok, want had zij ook niet zo'n goddelijke stem? 'Strange Fruit' dus, en wat voor een vruchtensapje draai je daar dan uiteindelijk uit?

 Wel,  'One for my Baby' komt daar als starter al voortreffelijk uit, jazzy maar met onmiskenbare rockkantjes, da's de gitaar van Luc. In ieder geval een ultieme teaser, 'mature' gezongen en een lekkermaker naar méér. En dat krijg je er meteen  achter aan met 'Duke Ellington's 'Squeeze me' , zwoel en uitdagend. Bovendien verfijnd gedrumd met subtiel cymbalenwerk  en da's een opstekertje voor Jan Van Dessel die 100 % z'n stijl hiervoor moest bijwerken maar dat uitstekend blijkt te doen, (op plaat alhans, live lukt dat wat moeilijker). Wie vermoedt hier nog de drummer van de Boogie Clowns achter ?! En het gaat nog steeds de goede richting uit met 'Dat Dere' van Bobby Timons, jazz vanuit de heup met mooie samenzang en erg sterke gitaar van Luc die steeds met veel feeling de juiste gitaarlicks opdient, mooi zo !Fingerknippin' en stemmetjes die mekaar aanvullen , da's 'Roll with my baby' van Ray Charles, een swingende jive die op een bijna rockin' way een punt zet na een eerste sterke presentatie,tot nu toe niks dan lof immers. Een terecht rustpunt volgt dan met het alomgekende 'Nature Boy', slechts vocals en akoestische gitaar, wat hier in deze uitvoering voldoende lijkt. Echter, 'Lover Man',dat daarna volgt, lijdt aan 'te weinig', met nogmaals slechts die gitaar en een paar toegevoegde pianoaanslagen die er wat bovenop lijken te liggen. Spijtig genoeg blijkt dat ook verder in bvb. 'Gee Baby, aint I good to you' ,dat te mimimaal is qua instrumentatie waardoor het geheel wat ineen zakt, is ook wat te 'bloedeloos' gebracht. Een oppepper lijkt dringend nodig maar het intimistische 'Angel Eyes' laat het geheel eerder wegglijden. Hier denk ik in gedachten dan graag een klarinet bij  en vrolijkheid please ! Als je dan weet dat hier het dramatische 'Strange Fruit', de pure tragediesong van Billie Holiday, nog achteraan komt, dan mag je gerust spreken van een productiefout, 'Strange Fruit'  droogt immers stilletjes op en dat maken de gevoelige vocals écht niet goed... 'Cry me a River' ,schitterende blues, heeft prachtige tempowissels maar de kleine band heeft dan spijtig genoeg de dynamiek weer niet die een uitgebreide bezetting (weer met bvb. klarinet en/of keyboards) hier van zou kunnen maken. Luc's weepin' gitaar klinkt weliswaar nog steeds uitstekend en aanvullend naast de vocals maar gelukkig is daar Gershwin's Summertime' een beetje later toch nog om deze 'Smoke and Honey' terug wat leven in te blazen, al duurt het wat lang om aangezwengeld te geraken. 'My Funny Valentine', waar duimbassende Michiel Somers  zijn aanwezigheid ook even op de voorgrond mag zetten mag er wat later ook best wezen en frivool ... hadden we dat al gehad?...een beetje musette op z'n New Orleans , plezierig en fruitig met de geur van appelsientjes, deze 'Dance me' till the end of love', van Leonard Cohen ! Een beetje treurig gezongen, dat wel, maar mét strooien hoedje op. Heel anders dan afsluiter 'Hey Sweet Man'dat doet,met lange laarzen en vilten deukhoed schuin op de kop, valt ook wat buiten hetgeen we tot nog toe hoorden. Een nummer van streetsinger Madeleine Peyroux is dat, een bluesy wegzakker ,onderwijl circeltjes makend met de wijsvinger in het zand... en daarmee hebben we een ruim dikke CD van 14 nummers er op zitten. En de eindconclusie dan ?

Sterk aan de start, maar al gauw duidelijk makend dat het geheel lijdt aan zowel een onderbezetting als aan een zekere bloedarmoede, teveel intimistische songs aan een tempo dat het geheel doet uitwaaien als een stervende kaars. Zonde, want de eerste nummers tonen aan dat het wél kan, alleen is het nog zoeken naar een (eigen) swingender repertoire en dat in een breder klankbeeld. Je denkt hier immers al te dikwijls klarinet, sax of keyboard bij en zoals dat steeds gaat : liever reality dan virtual reality ! Toch in het oog te houden,dit rocky jazzcombo, in deze fruitmand zit talent !

Winus

Ik schreef het al in 2006 : deze jongens zijn individuele talenten  en de 'Dozzy Suite' waar ze in 2005 op het jazzconcours van Avignon de prijs voor beste composities mee wegkaapten zou er ooit nog wel eens aan zitten komen, op plaat. Wel, that time is now en het zal menigeen plezieren, want het is werkelijk een schoon stukske muziek ! Het levensverhaal van de Nardozza's, 'Italobels', Italiaanse Belgen of is het toch nog Italianen in België ? Aangetrokken door het werk in de Limburgse Koolmijnen, een hard leven van labeur waar ook elke gelegenheid werd aangepakt om plezier en muziek te maken,zo ook bij de Nardozza's waar vader graag de accordeon boven haalde om te musiceren en Carlo en z'n broer speelden graag mee...'The Dozzy suite', dozzy, een afgeleide van de achternaam is het verhaal van zo'n Coalminer's life, een levensecht sprookje vertaald naar melodische jazz... 'Er was eens'...zo beginnen al de sprookjes en 'The Beginning of' is dan ook slechts de aanzet tot de warmte van 'The Birth of the Italobel', mede door de medewerking van gastmuzikant/accordeonist/muzikale duizendpoot Gwen Cresens gemaakt tot  een levendig verhaal, een uitgebreid kleurenpalet, en roept een sfeer op van circusvolk of drukke marktjes en vrolijkheid, Italiaanse warmte... Melancholischer is daarna 'Going down To the Black Gold' of hoe een werkdag in de mijn kan verlopen, het afdalen, de gejaagdheid van het werk ! Gepaste interventie en overgang door Steffen Thormählen in 'Drum Intro', de overstap naar het frivole jazzwalsje 'Il piano a Bretelles', opgedragen aan pa Nardozza. Een lekker doorstapje is het, met Carlo in harmonie met Daniël Daemen en verder een Melle Weijters die hier en daar streepjes trekt met de gitaar. Sterke sopraansax solo van Daniël en interventie van Gwen Cresens en bovendien een Carlo aan trompet die laat horen dat ie met recht één van de highblowers is in het hedendaagse BJO, het'Brussels Jazz Orchestra !'Dat het leven van de koolmijners geen groot feest is, weten we intussen, sociale onrust en longziektes...Plechtstatig en zwaarder op het gemoed weegt dan ook'Perque'...perque a noi, da's een vraag die eenieder zich wel es stelt in het leven... een bezinningsmoment, opgedragen aan de moeder van Carlo die in 2003 zwaar ziek werd. Melle Weijters weet dat uitstekend naar de gitaar te vertalen, het luiden van de onheilsklokken, want ook aan the good times rond de steenkoolmijnen kwam helaas een end en dat krijg je mee in dit tweede én einddeel van de suite.Dramatisch ingevuld  door drums en ook de accordeon klinkt meteen heel wat zwaarmoediger. Tom Van Acker mag afsluiten op bas en de overgang maken naar het sensuelere 'Emmelia' en deze is opgedragen aan de echtgenote van Carlo, Emmely en daarbij eigenlijk aan al die goeie huisvrouwen die verdorie toch steeds de hoeksteen blijken te zijn van het gezin waarond elke  familie zich vergaart ! Sensueel, zoals gezegd, met een zeer aanwezige ritmesectie in tempowissels en de soli krijg je afwisselend van Daniël en Carlo. Het is meteen ook het langste stuk uit heel de CD, ruim 12 minuten, maar je weet, als je't verhaal van een vrouw moet vertellen, neem je beter even de tijd ! Alle nummers lopen naadloos in mekaar door, zo ook nu weer met 'Duo',ook slechts een aanloop  door het duo Daemen/Nardozza  naar titelnummer 'Winterslag' waar het beginthema hervat wordt en alwaar ook Melle Weijters z'n expliciete mening aan gitaar mag verkondigen. Een multicultureel verhaal met zelfs slavische invloeden en terecht de finale van 'The Dozzy Suite' want 'Zahir', de afsluiter van deze schijf hoort daar niet 'officieel' bij.'Zahir' is muziek naar het boek 'De Zahir'(de altijd aanwezige) van Paulo Coelho, een liefdesverhaal dat je ook vertelt in je binnenste te kijken, geen al te makkelijk 'wegleesboek' volgens de meesten, filosofisch en gedrenkt in mystiek. Neen, ik denk da'k dan toch maar deze muziek verkies met het roffeltje, zoet weggebast ook , de blazers in harmonie en verder  nog een laatste keer de warme bandoneon van Gwen Cresens . Hier op deze 'Winterslag' zeker méér dan zomaar een op-of aanvulling en niet echt ánders ook,wat dacht je. Wat zei ik weer in het begin ?..'een schoon stukske muziek' en da's dan meteen ook de eindconclusie : tweede mooie uitgave van het Carlo Nardozza Quintet, dat zich intussen profileert als een 'blijver'.

Winus 

Fluitist en uitstekend improvisator Stefan Bracaval heeft zijn CD ‘insight inside’ opgedragen aan zijn gezin en dankt Michel Bisceglia voor zijn onverwoestbaar geloof in de muziek. Als luisteraar krijg je meteen de neiging om Bisceglia eveneens te gaan bedanken. Vooreerst omdat hij het produktiegewijs mogelijk maakt dat we kennis kunnen maken met de composities van Bracaval. Ten tweede omdat we daardoor de mooie toon leren kennen van -binnen de  Jazz- nogal ongebruikelijke instrumenten fluit en basfluit. En ten slotte omdat Werner Lauscher op contrabas en Marc Léhan op drums (van het Michel Bisceglia Trio) het mandaat krijgen om op de CD de ritmesectie waar te nemen. Hendrik Braeckman op gitaar vervolledigt het kwartet.

De muziek van Stefan Bracaval is niet zo maar voor één gat te vangen. Hoewel zijn composities Jazzcomposities- en improvisaties zijn vermengt hij ze graag met invloeden uit de klassieke muziek en uit de oosterse en zuidelijke culturen.

In ‘folkdance’ krijgen we meer dan een knipoog naar folk. De eenvoudige basismelodie (op fluit) krijgt een dansbaar ritme mee van drum en gitaar. Dankzij het improvisatorisch talent van Bracaval en Braeckman wordt dit een aanstekelijk nummer. Het zou ons niet verbazen mocht één of andere folkgroep te lande hier een tekst opzetten en er ‘iets’ mee gaan doen. ‘arcadie’ en het titelnummer ‘insight inside’ zorgen, door het samenspel van basfluit en contrabas, voor een –voor ons- nooit gehoord en erg mooi klankpalet. ‘river man’ werd als enige nummer niet door Stefan Bracaval gecomponeerd. Nick Drake, een Engelse singer-songwriter die in 1974 overleed tekent ervoor. Het mist de tragiek en de intensiteit die de tekst van het origineel wel had. ‘time mark’ en ‘children’s game’ zijn swingende nummers en Hendrik Braeckman op gitaar en Stefan Bracaval zorgen, zowel om beurt als door samenspel, voor magnifieke improvisaties. ‘tengo un tango’, of Argentijnse passie. Hoewel de CD over het algemeen de sfeer uitademt van mooie, rustige muziek voor bij de open haard al het tweede dansbare nummer. Een Jazztango in de geest van Piazzolla. ‘la noche’ sluit de plaat af en is een gevoelige ballad met dialoog tussen fluit en akoestische gitaar.

Insight Inside zal wellicht niet de grote massa bereiken. Voor ons betekende de plaat alvast wèl een lichtpunt in koude donkere dagen. En dankzij platen als deze blijven we, net als Bisceglia, geloven in de muziek.

Gi Leoni