Julien De Borman: diatonisch accordeon
Sebastien Willemeyns: piano
Pierre Greco: contrabas
Wouter Roggemans: drums

Flygmaskin is een wat vreemde naam voor deze groep muzikale vrienden. Het is als een gevleugeld tuig dat een jaar of twee geleden uit het brein van pianist Sebastien Willemyns is ontsproten. Het vliegt met lyrische kronkels in het nieuwe CD-album « Fall ». Van origine is hij van klassieke oorsprong en vliegt verder op zijn eigen koers : de landingsbaan is lang niet in het zicht voor dit ongewoon kwartet dat jazz met lyriek, ritme en betovering pepert.
Om zijn betoverende composities volop tot zijn recht te doen komen, verzamelde de pianist Sebastien drie complementaire instrumentalisten rond zich. Op diatonisch accordeon vinden we Julien de Borman (Turdus Philomelos en Klezmic Zirkus). Voeg daar een gelouterde jazzritme-sectie aan toe met Wouter Roggemans (drums, percussie) en Pierre Greco (contrabas) en het ‘vliegmasjien’ heeft alles in huis om ons mee te voeren op een onverwachte reis.
Sébastien Willemyns heeft goed geluisterd naar Keith Jarrett of Esbjörn Svensson. Op de Cd staan ook enkele lange stukken van 10 en 13 min en voorzien van de nodige climax en repetitieve elementen. Alle muzikale stukken roepen telkens een andere sfeer op.
Zelf omschrijven ze zichzelf als volgt : “De polsslag van de drums en de snaartrillingen van de bas kloppen onder de huid. Het accordeon ademt in en uit, van tenen tot vingertoppen. De piano stapt en danst, nu trots, dan broos glijdend tussen luide klanken en geruisloosheid. « Fall » is het bewijs dat muziek, zoals het vogeltje op de tak of het neerstrijkend blad in de herfst, met zachtheid en precisie landen kan.”

Michel Proesmans 

Jean-Paul Estiévenart trumpet - Sam Gerstmans double bass - Antoine Pierre drums - Perico Sambeat alto saxophone

De schitterende trompettist Avishai Cohen vertelde tijdens zijn concert op Storm! in februari over een cd die hij had gehoord toen hij vorig jaar in Oostende was komen optreden. Het diende als inleiding om drie trompetspelers op het podium uit te nodigen, onder wie Jean-Paul Estiévenart, want diens cd was dat toen. 'Wanted' kreeg na release lovende recensies. Intussen, ruim een jaar later, is een JazzLab Series-toer gevolgd. Deze reeks concerten bracht geheel terecht de cd opnieuw onder de aandacht. Het is een album dat om een vervolg vraagt, het bevat alleen maar knappe nummers. Het eerste, 'The man' is er één om meteen vrolijk van te worden. Het trio speelt het met een geweldige drive naar een triomfantelijk einde. Dan op een goedgemutst, levendig stuk een traag en gevoelig laten volgen, het is een aanpak die je op veel knappe jazzplaten tegenkomt. 'Between the curves' is ook een knap nummer, maar wat mij betreft zit hier in de opeenvolging een struikelblok. Voor mij slaat de sfeer te hard om. Het zet hoe dan ook de verscheidenheid op de cd in de verf, maar zelf verkies ik om 'Am I crazy?' te horen na 'The man'. Door daar de volgorde even om te wisselen wordt het album voor mij al een sterker geheel. Maar laat u niet afleiden door mijn persoonlijk bezwaartje, want deze cd heeft zoveel kwaliteiten. Ten eerste is er Estiévenart zelf. Weinig trompettisten slagen erin om zo meeslepend vertellerig of opzwepend te blazen. Het zijn getalenteerde harde werkers die dat kunnen, zoals ook nog Avishai Cohen. Met hem heeft hij Estiévenart qua aanpak soms wel wat gemeen. Zij spelen met een articulatie om U tegen te zeggen en gebruiken die om indrukwekkende ideeën neer te zetten. Daarbij lijken ze alle twee vast te houden aan traditie, met een voorliefde voor bop en postbop, vermengd met de vrijere ideeën van Ornette Coleman en Don Cherry. Nummers als 'Am I crazy' en 'Wanted' van Estiévenart zouden bijna van Cohen kunnen zijn. Beide spelen ze nu ook graag in een trioformule met contrabas en drums, waarbij de begeleiders regelmatig meer mogen invullen dan een louter ondersteunende rol. De bijdragen van de bassist en de drummer zijn doorslaggevend om tot een volle, complexe sound te komen. Sam Gerstmans en Antoine Pierre doen dat hier uitstekend. De verleiding is groot om te spreken van een rijke blend, een uitgebalanceerd samenspel van smaken, zoals bij een heerlijke drank. Een bijkomende overeenkomst is het toevoegen van een gastmuzikant. Cohen nodigt bijv. al eens zus Anat uit of Gerald Clayton. Met het Estiévenart trio speelt op enkele nummers de Spaanse saxofonist Perico Sambeat mee. Die heeft o.a. met Michael Brecker, Pat Metheny en Brad Mehldau gespeeld. Op 'Bird' levert dat lichtjes vuurwerk op en 'Witches Waltz' werkt betoverend door de interactie tussen de vier muzikanten.

Danny De Bock 

Ruben Machtelinckx
Acoustic baritone guitar and compositions
Thomas Jillings
Reeds and compositions

Ruben mocht met 'Faerge' in 2012 een zachte , rustgevende CD maken die wij toen omschreven als 'innemend mooi' en 'met wonderlijke pracht'. In duo met Thomas Jillings, de tenor van het Jazzcontest 2012 winnende Jennik Verlinden Quartet, doet-ie dat nog es fijntjes over met een CD die, wat mij betreft, eerder met ijsheiligen en de winter te maken heeft dan 'Faerge' ,toen wij die betitelden als : 'poësie van/voor ijsheiligen'...Zo start, traag schaatsend over uitgestrekte ijsvlakten, met slechts een flardje wind in de rug 'Dit' en dat sleept je mee in een tijdloze rit tot wanneer er mijmerend en tweestemmig  boterhammetjes gedeeld worden onder een heldere hemel en een stralende zon...Het blijft koud maar de vriendschap die van 'Weer zien'  straalt is een onmiskenbare warme factor hier. Een meer klassiek stukje is 'Tune Out', heel zacht en fragiel aangeblazen waarbij Ruben het tempo behoudt en Thomas als een vlindertje (ijsvlindertje?) daar rond fladdert. 'Schaterhout' lijkt , titel gezien dan, iets dat je lachend samen bij mekaar sprokkelt maar is eerder iets ernstiger en de conversatie tussen blazer en snaren gaat aanvankelijk gelijk op...tot de blazer woordeloos valt...'Wi Sla Wa' plant kaarselichtjes in de eerste schemer en Thomas Jillings vertelt weer gevoelig een levensliedje....Ruben valt ritmisch in en bij...

'Herzog' zou het snijen kunnen zijn in een ijsblok, mooie figuren makend in wat eens water was en weer zal zijn. De sax is lyrisch, graveert door een breekbare massa, het gitaarspel van Ruben giet kleine beekjes over het ijs, heel kunstig ronde vormen toevoegend...'Schets, stellen wij ons voor, is dan het beschouwende stukje, het kritische bekijken van het ijssculptuurtje van daarnet....'Allemaal goed' wordt dan het aanvatten van de tocht naar huis toe, vastberaden maar toch ook minzaam, wakke plekken vermijdend om heelhuids over de bevroren vlakte te geraken om daarna met een  gelukzalige vermoeidheid dagverhalen te vertellen rond de winterse stoof thuis... Zo komen we tot 'So it has come to this', de ogen vallen dicht, het ijs hangt dik aan het vensterglas tot....een onverwacht spanningsveld zich opbouwt, opbouwt....Ijskristallen dwarrelen als een wolk naar beneden, wat overblijft is de oorverdovende stilte...

Winus

Michiel Braam, piano; Joost Lijbaart, drums; Angelo Verploegen, trompet; Tony Overwater, contrabas; Wolter Wierbos, trombone; Bart van der Putten, altsax; Oleg Hollmann, baritonsax

Bik Bent Braam is niet meer, pianist Michiel Braam heeft achter dat orkest een punt gezet. Hij heeft met het zevenkoppige Flex Bent Braam een vervolg opgestart met een beperktere bezetting die flexibel zal zijn. Flex Bent Braam bestaat uit muzikanten die al met Bik Bent Braam meededen en andere met wie Michiel Braam nog niet eerder samenwerkte. In 2014 zal dat ook zo zijn, maar met gewijzigde line-up. De eerste uitgave van dit nieuwe project heet ‘Lucebert’. De cd is los te verkrijgen of als extra bij het nieuwe boek over Lucebert en Jazz  ‘Ik ben een gemankeerde saxofonist’.
De cd is zoals de titel aangeeft geïnspireerd op werk van de kunstenaar die als schilder bij CoBrA betrokken was en als dichter voorman van de beweging van de Vijftigers. Vertrekpunt voor deze cd was een telegram van Lucebert over de Vijftigers. Het bestond uit titels van jazznummers en die kregen van Flex Bent Braam nieuwe uitvoeringen. Naast nieuwe arrangementen schreef Michiel Braam ook nieuwe nummers gebaseerd op ‘Japanse epigrammen’ van Lucebert; die wisselen op de cd netjes af met de jazzstandards. Netjes, in die zin dat er orde en structuur in zit, want zoals u weet durven CoBrA en jazz voor uitspattingen te staan.
Van bij openingstrack ‘Better Git It In Your Soul’ spat het enthousiasme er van af. De piano rolt met een heftige gedrevenheid vooruit, Wierbos grolt en met een geweldige schwung vallen de heren met de deur in huis. Meteen word je in dolle warmbloedige taferelen meegesleept. De blazers kunnen doen denken aan breed uitgesmeerde penseelstreken, slagen op cymbalen aan welgemikte verfspatten.
De bewerkingen van jazzstandards bieden genoeg houvast om de oude en beroemde stukken te herkennen van o.a. Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Miles Davis en Charles Mingus, maar ze krijgen hier een lekkere draai mee . Soms leunt de speelstijl behoorlijk aan bij de vertrouwde van toen, andere keren gaat het er heel 21ste-eeuws aan toe. Zonder woorden slaan de eigen stukken van Braam bruggen die Lucebert , poëzie, schilderkunst en jazz verbinden, bruggen ook tussen toen en nu.
Ouder- en nieuwerwets wisselen slim af, nu eens via geleidelijke overgangen, soms met harde middelen. ‘Get Out Of Town / When Your Lover Has Gone’ waadt in jazztraditie, ‘Spijt – Rue’ schurkt zich daar met een moderne mengeling van repetitiviteit en ontwikkeling achteraan en dan is er heel koudweg ‘Straight, No Chaser’ – mijlenver van de fifties vandaan. Tijdelijk verlaten de muzikanten de bekendere wegen voor minder toegankelijke paden, maar zij keren ook terug. In deze ideeënrijke bezetting lijkt vooral de geest van Mingus nooit ver weg, maar denk ook richting Monk en Ellington plus Nederlandse improvisatie.

Eerbetoon en creatiedrang resulteren hier in krachtige auditieve verbeelding, de fysieke beleving van gedachten en gevoelens werd begeesterd in noten en trillingen omgezet. Wie boekt hen voor april 2014 ?

Danny De Bock

Bart Maris, trompet; Lode Vercampt, cello

De titels van de nummers op deze cd lezen als titels van gedichten en kortverhalen uit een Nederlandstalige bundel. Geschreven door twee auteurs die de voeling met de Vlaamse achtergrond nooit verloren hebben, zo getuigen titels als ‘Bevingen’, ‘Pezewever’ en ‘De Kloef’. Anderzijds tonen de schrijvers zich ook geïnteresseerd in andere culturen met oa. ‘Shaman’, ‘Drie Egypten’ en ‘Popov en Jelena’.
De muziekstukjes zelf klinken als rustige vertellingen en weloverwogen verklankingen om niet te zeggen: munten uit als meesterlijke beschrijvingen die tintelen en prikkelen, aaien en plagen, pruttelen en brommen en nog veel meer. Het lijkt hier wel over Vlaamse muziek te gaan die aansluit bij zowel literaire als muzikale tradities. Bovendien zit de cd verpakt in een kartonnen hoes die refereert aan bruin papier en dadaïstische collagetechnieken. Wat op het eerste zicht misschien oogt als een rommelig Vlaams produktje is met andere woorden een kleinood dat aansluit bij ambachtelijke technieken en zich manifesteert als een vakkundig uitgewerkt hebbeding.
Bart Maris en Lode Vercampt zijn meesters in de beheersing van hun instrumenten. Op Krommekeer verzoenen zij het zuiverste spel met improvisatietechnieken. Lode Vercampt gebruikt de cello als strijk- en tokkelinstrument, maar ook als middel tot percussie. Bart Maris speelt trompet met zuivere noten, maar wendt ook heel beheerst onorthodoxe blaastechnieken aan. Voor wie houdt van klassieke muziek en niet vies is van avontuur ligt hier een schat voor het oprapen. Zij spelen hier als hoogst gevoelige telgen die zijn grootgebracht met klassieke muziek, maar de vrijheid van expressie en het avontuur verkiezen. Daarbij schieten zij allesbehalve weg als ongeleide projectielen, zij gaan te werk als geduldige houtsnijders die de fijnste sculpturen scheppen. Of zij dat nu doen met sierlijke bogen of met vreemde uithalen, steeds gebeurt het welgemikt en met optimaal effect. Dat kan bvb klinken als een godvruchtig gebed (‘Pedor’), maar ook als een vertelling met een vreemd plechtstatige start die groovy wordt (‘Aernout komt niet terug’).
Deze duo-cd met cello en trompet is van een bijzondere heerlijkheid. Zoals met een literaire bundel kan je die na enkele hoofdstukken even opzij leggen of ademloos blijven genieten.

Danny De Bock

Paul van der Feen : alto & soprano saxophone, Harmen Fraanje : piano & celesta, Onno Govaert : drums & stuff, Clemens van der Feen : double bass

Clemens van der Feen kennen we vooral  als de bassist uit Robin Verheyen's Narcissus project en we herinneren ons nog vrij goed hun fijne concert in de JaZZZolder in 2011. Toen Clemens net voor de zomer van 2013  dan '14 PM' uitbracht waren  we daar dus wel benieuwd naar, ook al gezien het fraaie gezelschap op deze schijf. Naast broer Paul van der Feen op alt en sopraansax vinden we hier de niet zo voor de hand liggende free drummer Onno Govaert en een pianist die we persoonlijk wat uit het oog verloren gedurende de begangkennis van de tijd : Harmen Fraanje. Benieuwd zijn we naar hoe deze mix, dit 4tet smaakt...

Aftastend met een drummer  (Onno Govaert) die meer free gewend is (diverse bands maar wel het meest bekend uit de heavy freejazzband Cactus Truck) gaan we van start met 'Transworld Depravity'. Onno, die doorheen gans de CD erg beweeglijk blijft, past zich mooi in het totaalbeeld en blijft steeds vrij sereen, lees beheerst maar is wel steeds duidelijk aanwezig. 'Westerpark' verhaalt de levendige Amsterdamse buurt waar Clemens woont en die beschreven wordt in gidsen als kleurrijk en veelzijdig . Geen dooie buurt dus, zoals ook blijkt uit het muzikale rondkijken van dit viertal met een sprankelende Harmen Fraanje aan de toetsen en een beetje een ongedurige Paul van der Feen aan de sax. Hier zit echter geen échte haast achter. Noem het eerder een rondleiding met de fiets, aan een aardig tempo weliswaar...  'Ziel 2' is een rustige, lyrische en korte vertelling, ééntje waar we Clemens ook es duidelijk horen naar voren treden en dat in amper drie minuutjes, da's erg kort en ongebruikelijk voor een groepsimprovisatie... 'Mappa', wat volgt is een lief, fragiel verhaaltje, teder aangeblazen door Paul, aangevuld door Harmen en zacht gewiegd door Clemens en Onno. Een erg mooie verstilling , muzikaal groots ingevuld en erg breekbaar, da's eigenlijk zowat het verhaal van gans de CD. Zo is de overgang naar 'Sun King'  van Lennon/McCartney even later nauwelijks merkbaar en deze Beatles song (mij niet bekend) drijft op zoete wolkjes verder, aangestreken door de violiste Yfke de Jong  en het Sipping Joy String Orchestra. Paul van der Feen gaat middenin ergens aan het fladderen op sopraansax...  '14 PM', titeltrack , is een ode aan de in 2011 overleden drummer/componist met voorliefde voor gitaar : Paul Motian. Deze song gaat in hetzelfde elan verder, erg intimistisch dus en als Harmen Fraanje ergens, zoals de credits vermelden, de celesta bespeelt , zou dat hier tussenin misschien kunnen huizen...Bas en drums zetten dan het meer ritmische 'Afiripoeki' in en ook hier weer is een opvallend sterk en inventief drummende Onno Govaert te genieten . Mooi zo ! Borstelend gaat ie d'er dan uit met z'n kompanen in het 'Final Hour', zoete lyriek en koekjes bij de koffie, om op te sabbelen... Een koffiebreak met een muziekje, noem het gerust salonjazz maar wil je graag es zorgeloos onderuit gaan voor een quality luisterhalfuurtje met mooie muzikale beweging, geen muzakmuziek dus 'voor in den Aldi', dan hou ik je hier niet tegen. Dit is een héél aangename, rustgevende, melodische CD en zo genietbaar, tot en met ! Zaaaalig !

Winus

Seppe Gebruers, piano; Erik Vermeulen, piano

‘Antiduo’ is het resultaat van wat deze twee pianisten op verschillende momenten samen improviseerden in de Singel. Gebruers en Vermeulen kunnen voor wie de Belgische jazz een beetje volgt geen onbekenden zijn. Bij Gebruers denken wij vanzelf aan Ifa Y Xango en Bambi Pang Pang, bij Vermeulen aan Ben Sluijs en het Erik Vermeulen Trio. Gebruers en Vermeulen verschillen zoveel in leeftijd dat de ene de zoon kon zijn van de ander. In hun samenspel klinken zij alsof zij een geestelijke band hebben en kunnen wij spreken van twee handen op één buik.
‘Antiduo’ biedt een luisterervaring die vergelijkbaar is met de kijkervaring in een caleidoscoop.Één waar je niet zelf aan draait, maar je overgeleverd bent aan wat een kunstenaarsduo er mee fabriceert. Deze auditieve caleidoscoop lijkt door Gebruers en Vermeulen zowel in elkaar gestoken als bediend. Zij hebben de kleurschakeringen en uiteenlopende vormen bepaald die zich gaandeweg aan de luisteraar aanbieden. Zolang de cd speelt, is er zoals met een caleidoscoop geen weg terug, de enige optie is vooruit.
Vaak hanteren de beide pianisten een rustig tempo om motiefjes open te leggen en te laten groeien tot kleine, schitterende mozaïekjes. Deze stukjes zijn niet één en al symmetrie, maar evenwichtige instant-composities. De vergelijking met een caleidoscoop moet u zien als een metafoor, voor iemand met de technische bagage om de muziek te analyseren dringen zich wellicht andere termen op om te beschrijven hoe de twee muzikanten elkaars insteek fijntjes beantwoorden en nieuwe patronen voorstellen.
De meeste opnamen op de cd zijn van 2012, maar er zitten er een aantal tussen van 2010 en 2011. De oudste stukjes duiken verder in de cd op, zo ongeveer na een half uur. Daarop volgen er twee van 2011 en daar gaan de pianisten wat heftiger te keer. In de opbouw van de cd wekt het de stellige indruk dat met veel animo naar een finale wordt toegewerkt, terwijl we in feite inkijk krijgen in een tussentijdse fase van de samenwerking. Het luisterspel wordt afgerond met een ruim acht minuten lang stuk uit 2010 en één half zo lang uit 2012. Zeker intrigeert en boeit het voorlaatste enorm, de twee pianisten halen één en ander uit de kast. Niet minder zetten de aanpak van het spaarzamere en gerichtere slot en het eerste half uur van de cd aan tot herbeluisteren en uitkijken naar een live concert van de twee samen.
‘Antiduo’ ademt merkwaardige finesse en klasse uit.

Danny De Bock 

Peter Evans, trompet; Jon Irabagon, saxen; David Tayler, bastrombone; Brandon Seabrook, banjo en elektronica; Ron Stabinsky, piano; Moppa Elliott, contrabas; Kevin Shea, drums en percussie

Er is aan de teletijdmachine geprutst. Die mannen van MOPDTK weer. De bende van vier is nu zelfs een zootje van zeven man sterk. Peter Evans en Jon Irabagon blijven de sterren van het firmament blazen - waarom niet, zeggen ze, er verschijnen altijd weer nieuwe sterren. Moppa Elliott en Kevin Shea opereren nog altijd als clowns die u een stoel aanbieden en breed lachend van onder uw gat wegtrekken - zij halen originelere fratsen uit, maar ik mag het verrassingseffect niet wegnemen, ze dreigen met een kogel in mijn voet als ik iets te veel verklap. Deze vier hebben er nu David Tayler met bastrombone bijgehaald plus Brandon Seabrook met banjo plus Ron Stabinsky aan de piano. Kunnen ze nog meer geintjes uithalen - en er op toezien dat brave lieden hun plaats kennen. De hoesfoto’s tonen de zeven heren strak in het pak, met witte hemden en zwarte vlinderdasjes . Op de cover zit de oudste, mister Taylor, er bij als een godfather terwijl de zes jongere rechtstaan – u snapt het plaatje wel.
MOPDTK bestaat intussen 10 jaar. Enkele jaren geleden noemde Moppa Elliot de groep “a terrorist bebop band”, nu komen ze zonder zoveel woorden naar buiten als een zevenkoppig maffiamuziekmonster. MOPDTK is een band met goede smaak, dat staat buiten kijf. Zoals het bij jazz past eren zij tradities en daaruit nemen zij wat hen uitkomt om heel eclectisch tot vernieuwing te komen. Anderzijds wordt waar nodig brandhout gemaakt van uitgemolken clichés – er is niets mis met verrimpelde appels, maar eens ze beginnen te rotten gaan ze uit de mand en let je maar beter op dat jij ze niet tegen jouw appel krijgt.
Zoals bij hun vorige albums horen ook hier weer originele liner notes bij van ene zogeheten Leonardo Featherweight. Dit bestek is te beperkt om daar over uit te weiden , maar laten we toch heel even inzoomen. Die bij ‘Shamokin!!!’ eindigden met: “One hundred years of Jazz history in every bite!!!”.
Met ‘Red hot’ nu nemen de heren de bijna 100 jaar oude stijl van de hot jazz als vertrekpunt. Of liever: MOPDTK vertrekt vanuit 2013 en bedient zich van een teletijdmachine richting roaring twenties. Geen idee wie het voor hen geflikt heeft, maar deze machine laat nu ook toe om op eender welk moment met de snelheid van het licht heen en weer te reizen naar eender welk tijdstip in de hele periode tussen toen en nu.
Zo is het mogelijk dat pianist Stabinsky bij ‘King Of Prussia’ citeert uit ‘The Entertainer’ van Scott Joplin én uit ‘Steppin’ out’ van Joe Jackson. Of dat in ‘Red Hot’ geluidsgolven opduiken van een verdwaalde UFO. Om maar een paar voorbeelden te noemen. De kwaliteiten van de muzikanten springen vele kanten uit, maar het is toch vooral hot jazz wat op het programma staat. De bezetting is er helemaal naar en de groep slaat werkelijk gensters. Als eerbetoon aan Dixieland, New Orleans, Louis Armstrong, Jack Teagarden en collectieve improvisatie kan dit tellen. Dat daar ook een verwijzing naar Charles Mingus bijkomt (met ‘Orange Is The Name Of The Town’) hoeft niet te verwonderen en sluit elke mogelijke verdenking van racisme uit – de term Dixieland is immers wel eens misbruikt.
Old school is cool en MOPDTK is hotter than hot. Vraag het aan eender welke kenner, niemand pakte jazz oude stijl ooit met zoveel klasse en humor aan. Wie een vijfsterrenschijf zoekt, vind er hier eentje met zeven!!! Geweldige muzikanten, echt.

Danny De Bock

Sanne Huysmans - zang
Niels van Heertum - euphonium, flugelhorn
Benjamin Sauzereau - guitar Hugo Antunes - double bass Lander Gyselinck - drums
Seppe Gebruers – piano

Het is geleden sinds 2010 dat we Sanne Huysmans en Niels Van Heertum samen op het podium zagen. Dat was in een vorige , jonge formatie, ook een sextet toen dat 'Maison on the Rocks' noemde. In de Mechelse JaZZZolder was dat, want daar zijn er wel es meer tryouts en treden er jonge formaties op. Nu, goed drie jaar later, ligt een opmerkelijk mooie CD in het winkelrek van Mount Meru, weer een zestal, maar met andere muzikanten en  enkelen ons al genoegzaam bekend uit de jongere generatie jazzstrebers. Nu, dat maakt dit Arbres' niet tot een jazzplaat, is ook helemaal de bedoeling niet maar omwille van de ons bekende musici vind je't hier dus bij de jazzrecensies (ook al omdat wij hier geen 'pophokje' hebben...) Het creatieve, schrijven en arrangeren bleek in 2011 al snel rond voor Mount Meru maar toch duurde het tot nu vooraleer de CD uitgebracht werd. Dat had dus alles te maken met het tekenen voor het Nederlandse  Challenge kwaliteitslabel en dat label maakte er, zo blijkt nu, mooi werk van, dus dat kon wel effe duren ook (hoewel 2 jaar wel erg lang lijkt, vooral als je jong bent en vooruit wil)...Maar de band staat er absoluut achter en wellicht volgen in het najaar en rond de jaarwisseling dus nog wat concerten in een try-outtournee. Iets om naar uit te kijken want...

'Arbres' nu is een mooie melodieuze plaat. Gezongen wordt er in de Franse landstaal omdat het Frans nu eenmaal alles zo veel mooier laat klinken, maar, behalve de tekst van het titelnummer, zijn er helaas wel geen songteksten te vinden op of in de verzorgde CD-hoes als bijlage en da's best spijtig voor diegenen die, net zoals ik zelf, deze taal helaas niet zo machtig zijn. Temeer ook daar de teksten absoluut hun waarde hebben in dit  Arbres verhaal  van  onverbloemd realisme, naturalisme vertaald naar woorden...De teksten zijn van de hand van Sanne Huysmans, de zangeres met de jonge stem, overtuigend vertellend, en van Niels Van Heertum, de euphoniumspeler, zeg maar tenortuba, soms ook op bugel. Poëzie op muziek is dit, een 'vijftig minuten kreet van klaagzang en passie over verveling, ongeloof en vooruitgang in een wereld die rotzooit', dixit Mount Meru. Dat dit kan in sterke songs, meestal mooie ballades,  da's fijn voor ons, luisteraars en de liedjes spoelen zacht aan op de maat van een golfslag op het strand, soms eventjes klaterend als een sneller stromend beekje maar steeds zeer zuiver en warm, zou daar de opname in de Warande voor iets tussen zitten?  Een enkele keer blijft het instrumentaal ('Que la Terre lui a chuchoté') en een andere keer raakt het bluesdriven ('Sous Verre') maar steeds is daar dat rustige komen en gaan van de zee, tot uiteindelijk ook afsluiter 'Arbre' de rimpels in het strand komt te vervagen...Alles start eerst aftastend op piano (Seppe Gebruers in een rol die we hem niet zo meteen toebedachten), komt daarna tot dansen maar meteen wordt ook de kernvraag gesteld :' zal de boom, die metafoor van datgene dat blijft en, mogelijks, overwint, het zinloze, hebzuchtige kunnen wegvagen ?'' Le Bonheur', eerste single, sluit daarbij mooi aan, Seppe traag vertellend, de band berustend, zalvend op gitaar (Benjamin Sauzereau) en strelend op de drums (Lander Gyselinck heel subtiel...) maar steeds naar het refrein toe openend als een bloem met de bugel van Niels om daarna terug te verstillen. Geluiden komen zacht soms aandrijven zoals in 'Dormez bien' dat uit een mist lijkt opgetrokken om wat dramatisch te worden door het spel van cymbalen en drums en de zwaarte van gitaar , zang en piano. Nee, de schoonheid van Mount Meru baadt zeker niet in vrolijkheid, zo ook 'Le Progrès' niet dat in een draaikolk naar het einde gaat. 'Quercus',  een tweede instrumentale , gaat daar wat tragisch achteraan met een zwaarmoedigheid die door een zware bas (Hugo Antunes) in de verf gezet wordt. Hoe noem je 'Mission' dan met het ingeroffel van Lander en piano 'toetsen' van Seppe ? Plechtstatig ?...Jawel, maar gelijk ook weer treurig...In eenzelfde trend sleept 'L'ennui' voorbij, met cymbaalstrelingen, ingehouden drums en Seppe weer ingetogen vertellend aan de piano, bijgestaan door Benjamin op gitaar. Buiten vallen wat bladeren...jawel, deze schijf brengt je helemaal in herfststemming...'Le vent qui nous raconte l'histoire'. Het korte instrumentaaltje doet de titel alle eer aan, heerlijk ingevuld door bas, drums en gitaar en dan is daar 'que la terre lui a chuchoté...' waarschijnlijk het meest aan jazz hangende van de hele plaat en gelijk ook een uitschieter die je wat uit de droevenis verlost, muzikaal bedoel ik daarmee, want, helaas, de tekst ontgaat me...Even zit je dus op een zijspoor maar 'La Poésie du Mécréant' zet je terug on the road via een bedje van verdwaalde geluidjes, 'sur la rue' , die Mount Meru bewandelt. Het stukje breekt tussendoor evenwel even los om daarna ook met het getij weg te vegen. 'Sous verre' is dan het bluesdriven dingetje waar ik het in den beginne over had, alleen Sanne en Seppe aan de start tot omtrent halverwege de bas en drums ook invallen, vind ik mooi ! Het is daarna met 'Arbre' dat de cirkel rond is en de terugtrekkende zee de rimpels dicht slibt. Waarom ik deze droevige liedjes dan wel zo mooi vind ? Omwille van de schoonheid van het geheel,de zuiverheid, de subtiele muzikale invulling,het met grote, onschuldige(want jeugdige) ogen vragend rondkijken, omwille van de herfst,omwille van de taal, ...Alleen spijtig dus van die vergeten teksten...

Winus

David Murray, tenor saxophone; Marc Cary, piano, organ; Jaribu Shahid, bass; Nasheet Waits, drums; Bobby Bradford, cornet (on The Graduate), Macy Gray and Gregory Porter: vocals

Misschien was u er ook bij toen met David Murray ‘plays Nat King Cole’ een Latin feestje losbarstte op Jazz Middelheim. Dat groots opgezette concert waarmee het festival de editie in 2009 afsloot, ligt alweer enkele jaren achter ons. Nu is David Murray op toer met Macy Gray.

Na N-Amerika, Japan en Brazilië is Europa aan de beurt. Hoog tijd dus om het eens te hebben over de nieuwe cd ‘Be My Monster Love’.
De jonge David Murray liet zich beïnvloeden door de free jazz en speelde jaren mee in de voorste gelederen van de avantgarde jazz, maar om zijn eigen sound te vinden luisterde hij ook naar mainstream groten zoals Coleman Hawkins en Ben Webster. Met de jaren is Murray uiteenlopende kruisbestuivingen gaan opzoeken, o.a. met poëzie, funk, Afrikaanse folk en latin. Hij schrikt er ook niet voor terug om projecten op te zetten die een heel ruim publiek kunnen aanspreken. Deze zomer verscheen ‘Be My Monster Love’ met soul/R&B-ster Macy Gray, maar ook met de soulvolle mainstream zanger Gregory Porter én op een track zelfs Murray’s leraar van lang geleden: trompetspeler Bobby Bradford. Het is een album met veel soul en een paar mooie boodschappen plus nog een dosis spanning en horror.
Horror? Je moet wel naar de tekst luisteren om de verwijzingen naar horror movies te horen, maar de tragiek in de hunkerende stem van Macy Gray helpt je wel op weg in ‘Be My Monster Love’. De muzikanten zorgen voor een spannende begeleiding. Dit volgt op het vurige ‘French Kiss For Valerie’, de vlotte en warmbloedige liefdesverklaring van Murray voor diens echtgenote waarmee de cd begint.
Spanning vind je ook op ‘Stressology’ met solo’s van Murray waarbij invloeden van zowel free jazz als van swing en bop weerklinken, van de immer uitstekende drummer Nasheet Waits die met rollende bewegingen je hoofd doet tollen en van pianist Marc Cary die nerveus op de toetsen tekeer gaat en de ritmetandem hem op de hielen zit. Na het uitfreaken is het lekker dansen geblazen met ‘Army Of The Faithful’ en het zingende hart-met-een-missie dat Gregory Porter heerlijk vertolkt. Denk misschien even aan de funky jazzy stuff van Al Jarreau ea, maar niet te lang, want dit komt met een stevige groove die met beide voeten in de 21ste eeuw danst. Marc Gray swingt hier als een antwoord op Count Basie.
Op ‘Sorrow Song’ doen de vetsappige sax en de heldere piano je je zorgen vergeten. ‘About The Children’ en ‘Hope Is A Thing With Feathers’ - opnieuw met Porter - brengen nog meer food for your soul en dit zijn heel toegankelijke jazzy liedjes. ‘The Graduate’ dat op de cd de twee van elkaar scheidt, doet vrolijk en vrij een ietwat hoekig dansje. Daar kijkt Thelonious Monk om de hoek en na enig bijna duikelen duiken fragiel de enige en opmerkelijke trompetklanken op dit album op.

Dit is een schijf die rijkelijk inspeelt op het motto van jazz voor iedereen. Hier is pak aan, dit sluit ook aan bij the Duke.

Danny De Bock

Bart Maris, trompet; Jordi Grognard, tenorsax & klarinetten; Mathias Van de Wiele, gitaar en althoorn; Lieven Van Pee, contrabas; Giovanni Barcella, drums

'Overstroomd' is de vierde full cd van deze Gentse groep rond Mathias Van de Wiele die intussen een jaar of 12 bestaat. Samen met Bart Maris en Giovanni Barcella vormt Van de Wiele de vaste kern; aan de contrabas en bij de rietblazers vielen doorheen de jaren enkele personeelswissels te noteren. De verschillende leden zijn geregeld ook in andere bands dan met Moker bezig en haast om een nieuwe cd te maken is onbestaande. Als er dan één uitkomt, is er meteen belangstelling in binnen- en uit buitenland.
Overstroomd is een ferme cd waar geen enkel zwak nummer op staat en die bovendien ook als cd sterk is opgebouwd. De eerste tracks zijn knap en levendig, meteen leuk om in mee te gaan. Daarna komen verstilling, diepe emoties, overpeinzingen en opstandigheid aan bod. Genoeg variatie om te boeien en te overtuigen. De muziek zou niet misstaan bij een krachtige collage-montage-tekenfilm.
Als opener ‘Bouya-Ka’ begint, is het wel mogelijk dat je even de wenkbrauwen fronst: met de eerste gitaarakkoorden en drumroffel lijkt het wel of een echte Mississippi bluesband begint te spelen. Binnen de halve minuut kantelt de muziek evenwel richting jazz en een minuutje later is daar de herkenbare Moker sound waarmee het lekker dollen is. Ook met het aan Lennie Tristano opgedragen ‘Sjeik of the ice age’ valt heel wat te beleven. Daar zit ook weer blues in, er is de her-actualisering van de rol van de klarinet in hedendaagse jazz (zie ook Ken Vandermark of Joachim Badenhorst) en vooral is het snel en cool vingerknippen tot de drums uit de band springen.
Zoals al aangegeven komt er daarna verstilling. Met ‘Tsunami blues’ dat Van de Wiele schreef daags na de kernramp in Fukuyama, Japan en dat aanvangt met een warme, maar tranende intro van bassist Van Pee. Maris blaast hier heel gevoelig en met dit trage nummer wordt de betrokkenheid op de geglobaliseerde heel expliciet. Barcella roert met brushes in de droefnis en Van de Wiele gebruikt een effect om klanken te laten uitdeinen en vervormen. Stil worden om die desastreuze tsunami is ook vandaag nog actueel.
Van die trieste feiten gaat ‘Krakke Mikkel’ weg. Plots zit je in een lieflijk, schattig en grappig gebeuren alsof een kalf (of veulen) is geboren en wankel op zijn poten (of benen) gaat staan. Als je daaraan denkt, kan je bijna een boerderij ruiken in de warme en besmeurde klanken op trompet. Daar hoort een feestelijk muziekje met een danske bij en ook dat zit in dit ‘Krakke Mikkel’.
Het titelnummer dan. Laten we in het midden waar ‘Overstroomd’ letterlijk en figuurlijk allemaal op mag slaan, in ieder geval is de overstroming al een feit en komt dit stuk niet met een eenduidig positief of negatief gevoel. Hier dringt de vraag zich op: hoe gaan we er mee om? En reken maar dat Moker daar vastberaden antwoorden bij vindt. Dat er al eens tranen vloeien wordt hier evenwel niet ontkend. ‘Hart it ranis (Emo)’ is zoals de titel aangeeft een pak meer van emoties aangedaan. Alsof de componist voor de titel niet kon kiezen tussen ‘Heart it reigns’ en ‘Hard it rains’…
‘Carnavalesco’ gaat een beetje FES-achtig maar heel matuur stilstaan bij Aalst carnaval en Unesco. Dit gezegd herinnert u zich misschien ook dat dit jaar een SS-VA-wagen inspeelde op de overwinningen van de N-VA en dat de Unesco dit zwaar afkeurde. En dat Joods Actueel in haar berichtgeving hierover elke verwijzing naar de context voor de nazi-parodie achterwege liet.
Als laatste volle stuk heeft de cd dan nog ‘La resistenza’ in petto dat niet alleen naar die kroeg verwijst, dat jazz- en eetcafé in Gent, maar ook naar de goesting om zich soms tegen één en ander te verzetten. Het begint met een free jazz uitbarsting en gaat over in een heldhaftig met de borst vooruit opstaan en opstappen. Het gaat over in verklaren en geagiteerd uitleggen, er komt een hele tocht aan te pas, inclusief het besef dat je er soms alleen voor staat en het bevrijdende gevoel als medestanders opduiken met wie je samen actie kan ondernemen…

Danny De Bock 

Ab Baars en Ig Henneman hebben zich voor de cd Autumn Songs gebogen over een terugkerende periode, een jaargetijde. Zij hebben inspiratie geput uit vnl. gedichten, een lied en de kleuren van de herfst. Baars en Henneman zijn levenspartners. Wellicht hebben hun inspiratiebronnen zo hun betekenis voor hen beiden en voor elk afzonderlijk. Zij voegden hun associaties samen in muziekstukjes waarop zij eigen ideeën uitwerken. En het resultaat is een prachtige cd.
Baars en Henneman zijn beide grote namen in de Nederlandse improvisatiescene. Hij zocht het al gauw in de jazz en de improvisatie, zij ging van klassiek over pop daar naar toe. Sedert de jaren '90 spelen zij samen en elk ook in uiteenlopende andere formaties. Zij plukken nu dus al een tijdje de vruchten van hun onderlinge band.
In de natuur is de herfst het seizoen van de vruchten en de cd opent met 'Brows of Morning' geïnspireerd op 'To Autumn' van William Blake dat de vruchten van de herfst bezingt. Het is éé van vier seizoensgedichten van William Blake die kunnen gelezen worden als een metafoor voor de stadia in een mensenleven of voor fasen in de seksualiteitsbeleving. Baars-Henneman bezingen schijnbaar vooral de vruchten van jarenlange gedeelde creativiteit. 'Brows Of Morning' klinkt als een rustige, beschouwende ode waarin veel warmte schuilt, maar een koude wind kondigt de winter aan. Het in acht nemen van eindigheid dringt zich echt wel op. Het eerste nummer van deze cd zet de toon voor een verzamelinkje kunstige werkjes geïnspireerd door een kleine, persoonlijke bloemlezing van herfstgedichten.
De twee muzikanten spelen met de mooiste kleurenpracht. Zij kunnen zo sierlijk spelen als prachtige watervogels kunnen bewegen, zoals op 'Nine and Fifty Swans'.

'Autumn Songs' nodigt uit om een cultuurbad te nemen en rustig maar intens op te gaan in een klankenstroom van beelden en gevoelens. Wie dat wilt, spoort in tijden van internet snel de gedichten op waarnaar de muzikanten verwijzen. Maar je kan je ook zonder wel één en ander voorstellen.
Herfst is het seizoen waarin de stroom van sappen moet stokken. Wat daarnet nog vlot ging, begint te haperen. Dingen gaan wringen - tegenwringen. Bladeren lossen hun takken en gaan dwarrelen, vliegen mee met de wind, gaan liggen en waaien weer op. Als woorden bijeen geblazen en weer uiteen kunnen gedachten en overpeinzingen alle kanten uit gaan, weer richting krijgen, die opnieuw verliezen. Dat zwiepen kan je heel sterk horen in 'It bends, it sways'. De wind die verschillende gedaanten aanneemt kan zuchtjes aanwaaien, maar ook zingen, zoals 'Winter comes to hush her Song' vertelt. Er is ook de rijkdom van vruchten die in de herfst te plukken zijn. Of je dat nu letterlijk neemt of figuurlijk, feit is ook dat je niet kunt behouden wat je hebt verzameld. Daarover gaat 'The Heavy Cargo'. De gang van bepaalde zaken is niet tegen te houden, dat is zo logisch als dat soldaten moeten sterven aan het front, zie 'The Clouds go'. En wie wolken zegt, zegt regen, op deze cd 'Rain Curtains'.
Baars-Henneman weten met avant-garde kamermuziek heel wat te verklanken.De improvisatorische aanpak van deze muzikanten belet niet dat elk stuk aanvoelt als àf en doordrongen van veel meer dan persoonlijke invulling. Omdat Baars ook op de shakuhachi blaast, lijken Oosterse en Westerse inzichten zicht te vermengen. Inhoudelijk en technisch samen sterk, dat noemen we klasse.

Danny De Bock

Op de hoes staat een tekening van wat een wit pistool lijkt op een zwarte achtergrond. Een pistool dat 'n beetje lijkt op dat van de film Videodrome van regisseur David Cronenberg zoals het uit een oud TV-scherm komt, vreemd omzwachteld. De tracks op deze cd zijn niet die voor een science fiction- of horrorfilm, al doet de muziek soms filmisch aan. Sommige van de elf instrumentale nummers zouden passen in een western sfeer of een plattelands film noir.
Wie de cd in een hokje wil plaatsen staat voor een moeilijke keuze. Is het bluesrock, is het jazz of nog wat anders? Het merendeel van de nummers op I/II zijn eigen bewerkingen van composities van anderen. Van jazzmuzikanten Sun Ra, Ornette Coleman, Charles Mingus), van popster David Bowie, van andere eigenzinnigaards Tom Waits en van Robert Wyatt tot filmmuziek van Ennio Morricone. En dan zijn er de eigen composities. Qua aanpak leunt Dans Dans sterk aan bij die van avontuurlijke jazzmuzikanten. Live krijgt elk nummer toch weer een andere uitwerking, de muzikanten hebben een broertje dood aan het spelen van de versie zoals op de cd.
De covers zijn niet die van een coverbandje dat het origineel wil benaderen. Deze jongens zijn creatief. Ze strippen een bestaand nummer tot de essentie en bouwen het dan naar eigen goeddunken weer op. Wat telkens smaakvol gebeurt. In Mothers of the Veil van Ornette Coleman bvb verwijst de gitaar naar het eind naar How High The Moon (jazzstandard van voor de tijd van Ornette). Deze muzikanten mogen echt hoog mikken, zij veroorloven zichzelf veel vrijheid en zij kunnen daar ook mee omgaan. Zij plukken uit verscheidene genres en periode in de muziekgeschiedenis en doen er hun heerlijke ding mee.
U las vast elders al lovende woorden over de nieuwe van Dans Dans. Bij flink wat recensenten raakt deze plaat/cd (je kan kiezen) meer dan één gevoelige snaar en de groep bouwt geleidelijk een groeiend publiek op. Hun muziek is dan ook niet als hermetische poëzie hoewel er meer in kan gebeuren dan in de meeste popsongs. Zij is er voor wie houdt van gitaarrock en zowel van dromerige en gevoelige als van danserige en opzwepende. Deze groep gaat nog meer dan al het geval is over landsgrenzen reiken en behoort tot het beste van wat ons landje rijk is op rockerig vlak. Check hun namen als je ze nog niet kent, dit zijn geen beginnelingen.

Danny De Bock

Na jaren als sideman te hebben gespeeld, vaak in funky groepen, is Frank Deruytter op de voorgrond getreden met een eigen kwartet. Met Eric Legnini aan de toetsen, Bart De Nolf op bas en de Amerikaan Peter Erskine op drums heeft hij muzikanten bij zich met jarenlange ervaring en een groep met internationale uitstraling. Legnini giet al jaren eigen vormen van souljazz in verschillende projecten. In het curriculum van De Nolf vinden we o.a. het BRT Jazz Orkest, the Sadi Quartet en Vaya Con Dios. De meest tot de verbeelding sprekende figuur in dit kwartet is wel Erskine. Hij maakte vooral naam bij Weather Report, maar werkte oa. ook samen met Freddie Hubbard, John Scofield en – hij beperkt zich niet tot jazz – Kate Bush.
De cd opent vrolijk met ‘Bollerroll’ en gaat levendig verder met ‘Wolfken’. De speelse humor van de titels hoor je ook in beide nummers die herinneren aan vlotte jazz van een paar decennia terug, wat niet wegneemt dat deze muziek fris klinkt. ‘Bollerroll’ begint als een funky fanfarestukje voor gevorderden, maar ontwikkelt zich tot een feestelijk jazznummer. Funk en soulinvloeden worden ook in wat volgt gemaskeerd en expliciet in de jazznummers verwerkt die tevens de levendigheid van hard bop uitdragen. Je kan misschien even aan Brecker Brothers denken en aan Julian Joseph, maar je voelt ook een grote zin voor zelfrelativering. Je hoort dat deze muzikanten graag hard werken én graag plezier maken. Ze maken in deze compacte bezetting toegankelijke muziek die rijk is aan ideeën, slim en gevarieerd. ‘D.O.P.E.’ past bij een verhaal dat verwijst naar 60ies -70ies actiefilms en thriller jazz, ‘The Gospel Collector’ speelt een easy dance groove uit. De verscheidenheid omarmt ook een paar gevoelige, bespiegelende ballads (‘Proud Harry’ en ‘She Hates Me’) en met sluitstuk ‘Noenkele’ dat iets meer dan 13’ beslaat, bevat de cd een sterk uitgewerkte langere compositie die een ruim spectrum aan gevoelens en gedachten aankaart.
Alle composities zijn van Frank Deruytter die op sax als de leider van het kwartet naar voor komt. Legnini, De Nolf en Erskine hoor je zonder te overdonderen of de show te stelen ook geregeld op het voorplan. Samen klinken ze als een hechte groep die degelijke vlotte jazz en speelplezier verkiezen boven hoogdravendheid of platitude.
Live mee te maken eind oktober, begin november.

Danny De Bock

Zaterdag 18 mei komt een Zweeds trio naar Rataplan dat daar misschien geen tweede keer zal spelen. Als je ziet hoeveel lof de cd 'More' al te beurt viel, dan valt te verwachten dat deze groep binnenkort alleen nog in grotere zalen te zien zal zijn. En een ticket wat meer zal kosten.
De piano trio-formule van piano-bas-drums is in jazz al decennialang een populaire en één die enorm veel variatie toestaat. Beroemde pianisten als Bill Evans en Oscar Peterson maakten er veel geprezen muziek mee toen jazz nog heel populair was en er nog niet zoveel vakjes bestonden. Keith Jarret gebruikt(e) de formule graag om jazzstandards te herinterpreteren. Intussen is het al een tijdje de gewoonte om met dit format zowel standards te spelen als over vakjes heen te kijken en ook oa pop- en rocksongs in een jazzuitvoering te brengen, maar net zo goed wordt er graag originele muziek mee bedacht. In dat laatste geval past het etiket van jazz vanwege de keuze van de instrumenten en de aanpak: de creatieve mengeling van compositie en improvisatie die kenmerkend zijn voor jazz. Brad Mehldau, The Bad Plus en Vijay Iyer Trio zijn voorbeelden van de lichting die - elk met eigen klemtoon en voorkeur - met originele stukken alsook pop-en rocksongs en jazzstandards grote namen zijn geworden.
Jacob Karlzon nu houdt het met zijn trio bij eigen composities plus bewerkingen van stukken van oa U2, Nik Kershaw en KoRn. Met de cd 'More' zetten ze een flinke stap vooruit. De eerste cd 'The Big Picture' was al een mooi schijfje, maar met 'More' moeten ze veel meer zieltjes kunnen winnen. De recente cd is er ook één van een pianotrio dat fijngevoelig, romantisch, energiek en toegankelijk klinkt, maar nu hebben ze een krachtiger sound, een overtuigender identiteit en lijkt de toegankelijkheid de mogelijkheid te bieden om aan publieksverbreding te doen.
Jazz moet voor veel mensen gezellig of warm genoeg blijven om in de smaak te vallen. Jazz mag meeslepen, maar niet nerveus maken. Er mag spanning in zitten en complexiteit, er mag virtuoos gespeeld worden, maar niet àl te hoekig, laat staan agressief. Voor deze grote groep mensen die wel wat jazz kan smaken is 'More' een perfecte cd. Deze muziek sluit net zo goed aan bij Scandinavische krimi's als bij zomerse jazzfestivals. De eigen stukken zijn speels en ideeënrijk genoeg om menig jazzaddict te bekoren en tegelijk kunnen ze de gelegenheidsliefhebber aanspreken omdat ze op een toegankelijke manier invloeden verwerken uit pop, rock, metal en electro. Het zou niet hoeven te verbazen als een stukje van cd-opener 'Running' nog opduikt in een tv-serie of 'Nilha' in een radioprogramma op Radio 1 of Klara. 'Dirty' heeft dan weer iets vet als Rammstein en de uitvoeringen van 'The Riddle' van Nik Kershaw en 'Here To Stay' van KoRn zorgen voor een herkenbaarheidsfactor die op veel mensen impact kan hebben. Energiek en krachtig spel wordt op een goed gebalanceerde manier afgewisseld met tragere tempo's en gevoeliger spel. 'Between Us' nodigt bvb uit tot een romantisch moment, een liefdevolle overpeinzing en 'Departure' tot een stapje zetten, een bezoek aan een disco of zo.

'More' is een cd van een pianist die aan een stijlen opmars begonnen schijnt te zijn. In Rataplan in Borgerhout komt hij met een andere drummer dan op de 2 cd's, de Zweed met Turkse roots Robert Mehmet Ikiz. Wordt het trio zo nog meer één van deze tijd van globalisering en interculturele samenwerking? Rep u naar Rataplan en ontdek het zelf !

Danny De Bock

In 2011 bracht ECM de piano solo cd 'Avenging Angel' uit van Craig Taborn. 'Chants' is zijn tweede bij ECM, maar lang niet zijn eerste met een pianotrio. Als Craig Taborn wat uitbrengt onder zijn naam, wat nog niet zo vaak gebeurde, is het blijkbaar graag met een pianotrio. Het trio format deelde hij ondertussen ook met oa  'Eldorado Trio', 'Farmers By Nature' en 'Lotte Anker'. Dat is dan weer maar een deel van zijn werkervaring, want Taborn speelde altijd al in uiteenlopende contexten, mainstream jazz bvb bij James Carter, maar ook met technopionier Carl Craig.
Vanuit zijn belangstelling over muziekgenres heen ontwikkelde Taborn zich tot een pianist eerste klasse die meer en meer de schijnwerpers naar zich toe trekt. In de muziekwereld valt hij al jaren op met zijn fijngevoelig en fascinerend piano- en keyboardspel. Na jaren van ontwikkeling klinkt hij als een tovenaar die weet hoe hij met muzikale ideeën magische brouwsels kan maken. Van de piano solo cd 'Avenging Angel' straalt een maturiteit af waar niemand meer naast kan. Die cd doet denken aan klassieke muziek, lijkt bijna met vaste hand uitgeschreven, maar bestaat uit spontane composities.
De cd 'Chants' met het nieuwe pianotrio gaat verder op dat elan. Voor deze cd schreef Taborn op voorhand wel één en ander uit, maar ook niet meer dan nodig om een context te scheppen (zie het interview door Koen Van Meel voor het onvolprezen Kwadratuur. Met de bezetting van piano met bas en drums komt de muziek natuurlijk veel meer in een energieveld dat jazz uitstraalt, edoch dat neemt niet weg dat meer dan eens weer een link klinkt met klassieke muziek. De opbouw van de stukken is strak en perfect.
De eerste twee nummers op Chants zijn bijzonder levendig. Van een cd op ECM verwacht je misschien niet meteen de energie van 'Saints' en 'Beat The Ground', anderzijds introduceren ze met verve een topklasse jazzpianotrio. 'Saints' trekt je bijna zangerig in een heilig rijk binnen dat al snel complex blijkt te zijn en van een bijzondere schoonheid. 'Beat The Ground' zet het felle beginnen enthousiast verder. In het derde nummer, 'In Chant', gaat het tempo gevoelig naar beneden, maar de intensiteit wordt er niet minder om. De luisteraar wordt meegenomen in een bezinning waar elk detail telt. Met het vurige 'Hot Blood' gaat het tempo weer omhoog, waarop weer meer bedachtzame stukken volgen. Geleidelijk en soms en daarin sluit Chants mooi aan op Avenging Angel, lijkt de grens tussen bewust en onderbewust te vervagen en komt de muziek als uit een droomstaat voort. Een droomwereld die prachtig is, maar waarin tal van verontrustende elementen op de loer liggen. Luisteren naar de muziek op Chants is als opgaan in een wereld die je niet verstoord wilt zien. Waar het genieten is van sierlijke opbouw en perfect geplaatste tempowissels, vol spanning en betovering. Hoog tijd dus om de kans te grijpen als dit magistrale trio live te zien is en dat is het in De Roma in Borgerhout ,nu zondag 14 april 2013 !

Danny De Bock